ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 20 ετών, σπουδάζω στην πρώτη μου επιλογή, οι γονείς χωρίς να πριν δυο χρόνια και εγώ τα καλοκαίρια πάντα δούλευα ανεξαρτήτως οικονομικού προβλήματος λόγω θέλησης. Από μικρή ηλικία ήμουν εσωστρεφής και ντροπαλή, η παιδική μου ηλικία χειροτέρεψε αυτά τα χαρακτηριστικά μου λόγω έντονων διαφωνιών-καυγάδων, που ζούσα καθημερινά μέσα στο σπίτι. Η εφηβεία μου ήταν δύσκολη γιατί λόγω των ενδιαφερόντων μου πχ Τέχνη (δηλαδή αυτό που σπουδάζω) δεν μπορούσα να εξελιχθώ κοινωνικά. Όσα τα χρόνια προχώρησαν δεν είχα σταθερή παρέα και συνηθως πληγωνομουν από τους φίλους που είχα συναισθήματικο δέσιμο. Τώρα δεύτερο έτος και αφού μάλωσα με από τις πιο κοντινές μου απομακρύνθηκα από όλες, συνειδητά (και από τις κοινές παρέες δηλαδή) κάθομαι μόνη μου στο σπίτι οταν έχω ελεύθερο χρόνο και προσπαθώ να αποασχολω το μυαλό μου με την σχολή η με κάτι άλλο, κλαίω όμως πολύ με αυτή την δυσβάσταχτη πραγματικότητα. Δεν ξέρω αν κάνω εγώ λάθος και δεν έχω ένα κοντινό φιλο εδώ στον τόπο σπουδών αλλά σίγουρα κάτι με ωθεί στην απομόνωση μήπως είναι τιμωρία ;Με σεβασμό, γ.ρ.