ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κοιτάζω μια φωτογραφία μας που έτυχε να βρω, ψάχνοντας κάτι άσχετο στον υπολογιστή μου. Μια από τις λίγες που είμαστε και οι δυο μαζί. Χριστούγεννα, που πάντα ήσουν εδώ. Από το πως είναι κομμένα τα μαλλιά μου μπορώ να φανταστώ ότι ήταν το 2010. Έχει ήδη αρχίσει να παχαίνεις λίγο. Έχω αρχίσει να χάνω τη λάμψη της τελευταίας εφηβείας στο δέρμα, παρά το "βαρύ" για τα δικά μου δεδομένα βάψιμο. Κοιτάμε και οι δυο την κάμερα, που μάλλον κρατάει η κολλητή μου, και χαμογελάμε. Έχω τα χέρια μου γύρω σου και μάλλον έχω πιεί αρκετά ώστε να μη χρειάζομαι γυαλιά ηλίου ή μια γκριμάτσα για να κρύψω την αμηχανία μου μπροστά στο φακό. Και ξέρεις κάτι; Χαμογελάω και φαίνεται ότι είμαι ευτυχισμένη, λάμπουν τα μάτια μου. Ίσα ίσα γιατί είμαι δίπλα σου. Το ίδιο κι εσύ. Πως αλλάξανε έτσι τα πράγματα ρε γαμώτο; Πως θα μπορέσω να σβήσω τα σημάδια από τις πληγές που μου άφησες για να ξανανιώσω έτσι αθώα και ανέμελη κι ευτυχισμένη, μόνο επειδή έχω έναν άνθρωπο δίπλα μου;