ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχω περάσει τα τελευταία 5 χρόνια μόνη μου, μετά απο πολύχρονη σχέση απο την οποία έφυγα γιατί έβλεπα οτι όσο μεγαλώναμε τόσο διαφορετικοί γινόμασταν. Το έβλεπε και αυτός και δεν με σταμάτησε. Στην αρχή ήθελα χρόνο για τον εαυτό μου, και να καταπιώ τις πολλές αλλαγές στην ζωή μου, αλλαγή επαγγέλματος, επιστροφή στο σπίτι των γονιών μου μετά από 8 χρόνια. Δεν με απασχολούσε και πολύ το θέμα της μοναξιάς, την αναζητούσα για καιρό αν και είχα αρκετές προτάσεις στο μεταξύ. Τα τελευταία χρόνια όμως, έχω αναπτύξει μια , μόνο φοβια μπορω να το πω τελικά, με τους ανθρώπους που εκφράζουν ενδιαφέρον για εμένα. Μου μιλάνε κι θέλω να ανοίξει η γη και να με καταπιεί, ακομα και αν μου αρεσουν. Το βαζω στα πόδια, κρύβομαι...δηλαδή ηλίθια πράγματα. Κάθε φορά λέω θα το αντιμετωπίσω την επόμενη και κάθε φορα γίνομαι χειρότερα. Υπάρχει κανείς εκεί έξω που να έχει να μου πει τιποτα παραπάνω απο 'ξεκολλα'?