ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Φοβάμαι να εμπιστευτώ τους ανθρώπους γύρω μου... Είμαι 20 χρονών και όμως ποτέ (ούτε καν ως μικρό παιδί) δεν έχω μιλήσει σε κανέναν για το πως νιώθω ή για το τι σκέφτομαι.. Δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο μου συμβαίνει αυτό καθώς ποτέ δεν αντιμετώπισα κάποιο πρόβλημα στις σχέσεις μου με τους γονείς ή τους φίλους μου.. Απλά πάντα προτιμούσα να τα κρατάω όλα μέσα μου... Ωστόσο τον τελευταίο μήνα νιώθω να με πνίγει όλη αυτή η κατάσταση.. Σε αυτό έχει συμβάλει το γεγονός πως ότι επιλογές έχω κάνει ως τώρα στη ζωη μου τις έκανα για να ευχαριστήσω τους γύρω μου αντί να σκέφτομαι το τι επιθυμώ εγώ η ίδια.. Έχω φτάσει λοιπόν σε ένα σημείο που συνειδητοποιώ πως πιθανότατα δεν θα βρω ποτέ το σθένος να διεκδικήσω αυτά που θέλω από φόβο μην δυσαρεστήσω αυτούς που αγαπώ.. Και από προσωπική ζωή ούτε λόγος καθώς η αυτοπεποιθηση μου έχει πιάσει πάτο.. Όταν αντιλαμβάνομαι πως κάποιος με κοιτά επίμονα (ακόμα και αν προκειται για καποιο φίλο/η μου) αισθάνομαι πολύ άβολα και χαμηλώνω το κεφάλι.. Έχω κάνει απόπειρες να μιλήσω σε κάποιον για αυτό το πρόβλημα αλλά όποτε φτάνει η στιγμή μου φαίνεται πολύ ανόητο και τελικά αλλάζω θέμα.. Οι φίλοι μου συχνά φαίνεται να καταλαβαίνουν ότι κάτι με απασχολεί αλλά όταν με ρωτάνε το παίζω αδιάφορη και τους λέω ότι όλα είναι καλά. Δεν ξέρω πώς να εκφράσω την θλίψη που νιώθω χωρίς να πληγώσω όσους νοιάζομαι..