ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι μαζι με τον σύντροφό μου (σιχαίνομαι την λέξη αγόρι μου) εδω και τρείς μήνες. Μικρό χρονικό διάστημα, αλλα ο σύντροφός μου έδειχνε απο την αρχή της σχέσης μας υπερβολική αφοσίωση, σε σημειο που δέν έκανε τίποτα αλλο απο το να θέλει να μου μιλάει και να είναι μαζί μου. Μου έλεγε συνέχεια πόσο σημαντική ειμαι για αυτόν, και ''τι θα εκανε χωρις εμενα'', και γενικότερα εμένα μου φαινόταν υπερβολικός, μιάς και είμασταν ακόμα στην αρχή της σχέσης μας. Αλλα ένα βράδυ πήγε η συζήτηση σε κάτι που δέν περίμενα. Κλαίγοντας μου εξωμολογήθηκε γιατί με χρειαζόταν σε τέτοιο βαθμό που καταντά σχεδόν παρανοικός. Είχε κάνει απόπειρα αυτοκτονίας περισι, κρεμάστηκε. Δέν κατάφερε τον στόχο του, ξύπνησε απο κόμα στο νοσοκομείο. Απο τότε παίρνει κάθε είδους αντικαταθληπτικά. Με τάραξε πολύ οταν το άκουσα, πόνεσε η καρδιά μου πραγματικά. Αλλα δέν ειναι το μόνο. Λίγο πρίν γνωριστούμε, είχε κάνει αίτηση για να πολεμήσει στο μέτοπο στην Ουκρανία. Ήξερε οτι δέν θα βγεί ζωντανός. Επεισε την μητέρα του να μην ανυσιχεί και να τον ξεχάσει. Τον δέχτηκαν.'Ομως δεν πήγε. Και ο λόγος είμαι εγω. Βρήκε έναν στόχο την ζωή του. Αλλα με έβαλε να υποσχεθώ πως εάν θέλω να χωριστούν ποτέ οι δρόμοι μας, να μην τον λυπηθω. ''Δέν φταις εσύ για την ψυχική αδυναμία μου''. Και πως άμα επιχειρήσει τιποτα, να μήν ρίξω το φταίξιμο πάνω μου. Μα του είπα πως δέν μπορω να το υποσχεθω αυτό. Πώς θα μπορούσα...? Φοβαμαι πολυ...