ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
22.5.2017 | 00:06

φοβαμαι

Φοβαμαι ολο και παραπανω. Νομιζουν ολοι οτι επειδη εχασα τον μπαμπα μου στην εφηβεια, εμεινα σε αλλη πολη στα φοιτητικα μου χρονια και βρηκα 2 δουλειες με 500 ευρω, οτι ειμαι αυτοδυναμη και μπορω να αντιμετωπισω δυσκολιες. Ψεμματα. Ολα! Τι με κρινει ως δυνατη; Το οτι εχασα τον μπαμπα μου οταν ημουν μικρη; Ειχα ατομα πολλα γυρω, και κυριως τη μανα μου που μου τα εφτιαξαν ολα παραμυθενια για να μην σταναχωριεμαι για μεγαλο χρονικο διαστημα. Ειμαι δυνατη που εμεινα μονη σε αλλη πολη; Οχι! Γιατι η ζωη εκει ηταν ζωη με λεφτα αλλων (γονιων), με μια παρεα φιλων καλη και ολο αυτο στο μανδυα φοιτητικων χρονων, παρτυ διακοπων. Ακομα και η δουλεια που βρηκα δεν με καθιστα δυνατη. Γιατι εξακολουθω να μην μπορω να συντηρηθω πληρως μονη μου και μενω στο πατρικο μου στην μανα μου στα 26. Σκεπτομενη συνεχεια οτι οταν μεινω εντελως μονη οντας μοναχοπαιδι δεν θα μπορω να συντηρησω τον εαυτο μου, ουτε αυτα που μου αφησαν οι γονεις μου. Και κυριως οταν βλεπω την μητερα μου να εμφανιζει σημαδια αλτσχαιμερ. Αυτο φανταζει πιο τρομαχτικο απ ολα. Εκει φαινεται η δυναμη, και εκει παραλυω! Μου κοβονται τα ποδια και μονο στη σκεψη. Το οτι φοβαμαι επισης για προβλημα υγειας δικο μου, και αυτο με πανικοβαλει. Το οτι δεν μπορω να συντηρηθω τελειως μονη μου και αυτο με πανικοβαλει επισης. Και κυριως, οτι εφυγε η ξεγνοιασια και πλεον ακομα και οι φιλοι με την παροδο των ετων ειναι μακρια, ο καθενας τη ζωη του. Δουλειες, μεταπτυχιακα, εξωτερικο... Και εγω εδω, μια τεμπελα (που δυστυχως, τρομερο ελαττωμα αλλα ειμαι) να αντιμετωπισω μονη μου τα πραγματικα προβληματα. Που ερχονται γαμωτο,το νιωθω και το βλεπω... ερχονται...φοβαμαι τοσο πολυ!Ειμαι τοσο καλομαθημενη στη χαρα, στο χαρουμενο περιβαλλον, στην ποιοτικη ζωη. Πως ανατρεπονται ολα! Δεν ειμαι δυνατη τελικα. Δεν μπορω να αναλαβω αληθινες ευθυνες. Εψαχνα στο ιντερνετ πριν πως θα καθυστερησω το αλτσχαιμερ. Ελεγε με σταυρολεξα, τσαι του βουνου και ασκηση. Παροτι ακουγονται απλα, νιωθω οτι δεν μποεω να κανω τιποτα. Παραλυτη νιωθω!! Πως αντιμετωπιζουν αλλοι ανθρωποι με ψυχραιμια καποια γεγονοτα;; Πως το κανουν; Γιατι πανικοβαλομαι;;; Θα αποκτησω ψυχολογικα που δεν εχω.Συγγνωμη για το μακροσκελες κειμενο, απλα ηθελα να καταγραψω τις σκεψεις μου αυθορμητα...
 
 
 
 
Scroll to top icon