ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μακάρι να μην ειχα ανάγκη τους γονείς μου.Δεν αντέχω ούτε να τους βλέπω. Μεγάλωσα σε ενα σπίτι που κυριαρχούσε η βία και ο φόβος. Τώρα πλέον 20 ετων δεν εχω βγει ακόμα στην αγορά εργασίας σπουδάζω. Δεν θέλω να εξαρτώμαι απο δαύτους. Με αγχώνει η όλη κατάσταση με τον κορονοιο γιατί δεν υπάρχουν δουλειές και εγώ χρειάζομαι μια. Ξέρετε ποιο είναι το όνειρο μου; Να νοικιάσω διαμερισματακι μικρό, μια δουλίτσα να ζω αξιοπρεπώς και η μοναξιά μου. Αυτό είναι ούτε παλάτια ούτε χλιδή ζητάω ούτε παθιασμένους έρωτες. Μόνο να ηρεμήσει το κεφάλι μου. Δεν θέλω να μου λεει κάνεις μην μιλάς εγω σε ταΐζω, να μου λενε αμα δεν σαρεσει εξω απο το σπίτι,αμα σταματήσω να σου δίνω χρήματα θα ψάχνεις στα σκουπίδια να φας. Αυτα ακούω απο τον πατέρα μου καθημερινά. Πλέον τρωω 1 φορα την ημέρα και είμαι 40 κιλά. Μου χτυπάει πως με ταΐζει και δεν πρέπει να μιλάω η να εχω δική μου απόψη. Έτσι δεν θέλω να τρώω το φαγητό που πληρώνει. Χίλιες φορές να πεινάω. Ττο φοιτητικό μου σπίτι το άφησε απλήρωτο και έχουν μαζευτεί ενοίκια και μου το χτυπάει με ενα ύφος τύπου οτι ειμαι βάρος και οτι τώρα εχει αυτά τα χρεη εξαιτίας μου,το ιδιο έκανε και οταν έδινα πανελλήνιες,με είχε στείλε φροντιστήριο και δεν το πλήρωνε και μετά με έβριζε και ελεγε οτι ειμαι βάρος και η καθηγήτρια με έκανε σκουπίδι κάθε φορά στο μάθημα και δεν ήξερα τι να της πω,δικιο ειχε, τα λεφτά της ζήτουσε εγω 17 ετών που να τα έβρισκα. Ώσπου με έδιωξε και δεν ειχα καμια βοήθεια στο διάβασμα μου πλέον. Ο πατέρας μου δεν με θέλει καν μέσα στο σπίτι και μου κάνει την ζωή δύσκολη. Αλλα υπομένω γιατί δεν εχω που να πάω ειμαι ενα κορίτσι 20 ετων. Δεν εχω κανέναν να με προστατεύσει ,δεν νιωθω ασφάλεια πουθενά. Αν με διώξει που θα παω; τι θα γίνω; ζω στην επαρχία, άλλους συγγενείς εδώ δεν έχω. Φοβάμαι πολύ. Κάτι τέτοιες στιγμές εύχομαι απλά να μην υπήρχα ή να εξαφανίζομουν. Θα κλείσω τα σχόλια κάτω απο αυτο το ποστ, δεν θα ήθελα να ακούσω λόγια λύπης η παρηγοριάς δεν ήταν αυτός ο σκοπός. Ήθελα μόνο να μιλήσω, να τα βγάλω απο μεσα μου, να με ακούσει κάποιος και ας είναι κάποιος άγνωστος. Οι γνωστοί και όσοι ξέρουν δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ, δεν ρώτησαν αν είμαι καλά, πως αισθάνομαι, δεν με έκαναν μια αγκαλιά μόνο κουτσομπολιό και βλέμματα λύπησης πήρα. Χίλιες φορές οι άγνωστοι λοιπόν!Να προσέχετε τους εαυτούς σας