ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το ξέρω ότι 25 ετών που είμαι, θεωρούμε μικρή και ότι έχω όλη την ζωή μπροστά μου, αλλά δεν νιώθω έτσι... Βαρέθηκα να είμαι μόνη μου, στην ζωή μου δεν κατάφερα ποτέ να έχω μια σχέση νορμάλ... Στα 18 γνώρισα νομίζω τον μεγαλύτερο έρωτα της ζωής μου και μέχρι τα 23 ήμουν κολλημένη μαζί του, όποιον και αν γνώριζα η σύγκριση ήταν αυτόματη κίνηση... Πλέον εφόσον απομακρύνθηκα από αυτόν δεν μπορώ να γνωρίσω αυτόν τον έναν που πάλι θα με κάνει να νιώσω όπως ένιωσα τότε... Που κάθε φορά που θα είναι να τον συναντήσω θα χτυπάει τόσο δυνατά η καρδιά μου. Που θα κάνω τα πάντα για εκείνον ότι και αν περνάει από το χέρι μου... Μήπως δεν θα το ξανά νιώσω πότε? Φταίει που μεγαλώνω και γίνομαι πιο δύσκολη? Δεν ξέρω αλλά φοβάμαι ότι θα μείνω για πάντα μόνη μου γιατί δυστυχώς είμαι πολύ ρομαντική για να συμβιβαστώ με τον οποιοδήποτε...