ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω από πού να αρχίσω...Η μάνα μου έχει κατάθλιψη όλη μου τη ζωή. Με γέννησε, δεν ξαναδούλεψε, ασχολιόταν μόνο με μένα, έτρεχε με παππούδες/θείους σε νοσοκομεία, άφησε τον εαυτό της εντελώς κ τώρα βγαίνει απ΄το σπίτι σπανίως γιατί ντρέπεται να τη βλέπουν. Το σπίτι το έχει αφήσει σε άθλια κατάσταση, θα βάλει 2 πλυντήρια τον μήνα, άντε να κάνει κ σίδερο στο τσακίρ κέφι. Όλη μέρα τσιγάρο, καφέδες, τηλεόραση κ υπολογιστή. Κ γκρίνια. Κ αρνείται να βοηθήσει τον εαυτό της, μου έχει πει ότι θέλει να βγαίνει αλλά ντρέπεται. Της είπα ποιο λεωφορείο μπορεί να παίρνει κ πού να πηγαίνει κ ότι δε θα τη βλέπει κανείς γνωστός εκεί, είπε όχι. Ο πατέρας μου είναι τέρμα απλοϊκός άνθρωπος, χωρίς τρόπους καλά καλά, προσπαθεί ο καημένος αλλά δεν καταλαβαινόμαστε, άλλοι κόσμοι, άλλες αναφορές, άλλες προσδοκίες. Αν μπορούσε να κάνει τα πάντα τζάμπα θα τα έκανε, αν μπορούσα να πάρω υποτροφία για τα ωραία μου μάτια πχ (πλάκα κάνω, δεν έχω ωραία μάτια :P ) κ να μας δώσουν τα χρήματα αμέσως θα ήταν χαρούμενος. Αν μπορούσαμε δε θα πληρώναμε καν ενοίκιο κ ας μέναμε σε τρώγλη. Δε θα τον πείραζε, αρκεί να μην πληρώναμε.Εγώ... νιώθω τέρμα αποτυχημένη, στα 22 μου δεν έχω τελειώσει ακόμα τη σχολή, δουλειά δεν έχω, από ξένες γλώσσες μόνο αγγλικά έχω τελειώσει ενώ είχαμε πει με τους γονείς μου να τελειώσω τα αγγλικά (που δε μου άρεσαν) κ μετά θα έκανα γαλλικά κ ιταλικά (που είναι οι μεγάλοι μου έρωτες κ τα θέλω κ για τις σπουδές που με ενδιαφέρουν). Πιέζομαι μες στο σπίτι, δεν είμαι καλά με τους γονείς μου, δεν είμαι καλά με τον εαυτό μου.Το θέμα το έχω κυρίως με τη μάνα μου, μια ζωή της έλεγα ναι κ έλεγα όχι στον εαυτό μου. Να συμμετάσχω στο θεατρικό του σχολείου κ ας μη μου άρεσε γιατί "τι θα πει ο κόσμος άμα το παρατήσω, δεν μπορώ να την κάνω ρεζίλι", να είμαι πρώτη μαθήτρια γιατί "θες να είναι άλλος πάνω από σένα, αυτό θες;". Κ μετά να μου λέει ότι δεν παίρνω πρωτοβουλίες, ότι δεν κάνω τίποτε για τον εαυτό μου, ότι κάθομαι όλη μέρα. Κ μετά πάλι να μου λέει να μην εξαρτώμαι από κανέναν, να σταθώ στα πόδια μου, ότι θα με βοηθήσει, θα κάνει τα πάντα για είμαι ανεξάρτητη. Το μόνο που κάνει είναι να μου προσφέρει ένα χείριστο παράδειγμα. Κ το ξέρει κ η ίδια κ δεν ξέρω πια τι να της πω κ πώς να τη βοηθήσω. Κ δεν καταλαβαίνει ή δε θέλει να καταλάβει πως επηρεάζομαι απίστευτα.Κ χθες είχα πολύ δύσκολο βράδυ, δεν κοιμήθηκα. Χθες ήθελα τόσο πολύ να τελειώσουν όλα. Ήθελα τόσο πολύ να κλείσω τα μάτια μου κ να μην τα ξανανοίξω ποτέ. Ποτέ. Σκεφτόμουν πως δεν μπορώ άλλο. Σκεφτόμουν πως κάποια στιγμή θα τη σκοτώσω γιατί όσο ζει, όσο ζούμε σκέφτομαι πως υπάρχει ελπίδα να αλλάξει κάτι, πως κάποια στιγμή θα τα καταφέρω να φύγω απ΄το σπίτι - αλλά φοβάμαι ότι τίποτε από αυτά δε θα γίνει. Κ σκεφτόμουν πως αν πεθάνουμε δε θα υπάρχει τίποτα κ όλα θα είναι εύκολα. Τρελαίνομαι εδώ μέσα, τρελαίνομαι, δεν μπορώ άλλο. Δεν μπορώ όλον αυτόν τον πόνο, την τρέλα, δεν μπορώ να βυθίζομαι άλλο στον βούρκο.Φοβάμαι πως δε θα ισορροπήσουμε ποτέ ως οικογένεια, πως δε θα μπορέσω να τους προσφέρω, να τους φροντίσω. Φοβάμαι πως δε θα τα καταφέρω ως άνθρωπος, δε βλέπω μέλλον πλέον, δε βλέπω προοπτικές. Δεν ξέρω τι να κάνω, πώς να τους βοηθήσω. Δεν ξέρω πώς μπορώ να προστατέψω τον εαυτό μου από όλο αυτό. Έχω πάει σε ψυχολόγο, με βοήθησε αρκετά όμως το πρόβλημα είναι μόνιμο κ από τη στιγμή που η μητέρα μου αρνείται να πάει σε ψυχολόγο (δεν έχουμε κ την οικονομική άνεση άλλωστε) δε θα υπάρξει αλλαγή. Θυμώνω. Θυμώνω που με κατηγορώ για κάτι που δεν μπορώ να ελέγξω, για κάτι που δε θα μπορούσα να προβλέψω. Θυμώνω που μεγάλωσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, θυμώνω που δεν είμαι πιο τολμηρή να σηκωθώ να φύγω κ ας κοιμάμαι σε παγκάκια. Οτιδήποτε αρκεί να μην τρελαθώ, οτιδήποτε αρκεί να βρω τον δρόμο μου. Νιώθω τόσο χαμένη, τόσο τίποτα... Κ από την άλλη σκέφτομαι πως κάθε μέρα που ζω είναι μια ευκαιρία να κάνω κάτι παραπάνω, όσο μικρό κ αν είναι, να διαβάσω πχ λίγο από ένα μάθημα που χρωστάω για τη σχολή... Να δείξω στον εαυτό μου ότι κάτι κάνω. Δεν ξέρω... νιώθω ότι είμαι σε τέτοιο χάος. Κ ξέρω ότι αυτό το χάος δεν είναι εξολοκλήρου δικό μου, έχει κ η μαμά μου μερίδιο... κ δεν κάνει τίποτα γι'αυτό, όποτε μιλάμε γι'αυτό το θέμα μου λέει "δεν μπορώ να κάνω κάτι" κ "είσαι μεγάλη πια, κάνε κάτι για τον εαυτό σου" κ εξακολουθεί να μένει στο δικό της τίποτα κ να το μεταδίδει κ σε μένα κ στον μπαμπά. Ανησυχώ κ φοβάμαι κ θυμώνω κ δεν ξέρω τι να κάνω...