ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ποτε δεν ημουν αυτο που λενε ''ανεξαρτητη φυση''.Από τότε που με θυμάμαι ντρεπόμουν σε σημείο παθολογικο τον κόσμο, νταραβερια με ψυχολόγους, κατα καιρους αγχολυτικά κλπ και σημερα βρισκομαι στο σημειο μηδεν. Τις σπουδες μου μ τις πληρωσαν οι γονεις μου(δημοσια σχολη αλλα καταλαβαινετε τι ενννοω) και δε με πιεσαν ποτε να δουλεψω ως τωρα εστω και λιγο γιατι καπου το εβλεπαν και αυτοι οτι προς το παρον δεν 'τσουλαω'. Μια φορα αποφασισα να το κάνω και έπαθα κρίση πανικού που ακομα τη θυμάμαι(Αντε να με προσλαβουν μετα).Νιώθω άααααχρηστη του κερατά.Εξωτερικά φάινομαι το ''κλασικα προκομμένο ατομο, που θα την βρει την άκρη'' γιατι παντα προσπαθουσα με πλαγιους τροπους να ειμαι υποδειγμα μαθητριας, φοιτητριας, υπευθυνη και ''πρωτη''για να αντισταθμισω την αισθηση ανεπαρκειας που εχω μεσα μ και τις φοβιες. Γενικα μεγαλωσα λιγο καπως, μοναχοπαιδι, παιδι του Σ/Κ λογω χωρισμενων γονιων, λιγο μεσα στη γυαλα και ο τροπος που σκεφτομαι, φερομαι και νιωθω συχνα δεν ταιριαζει στην ηλικια και τις περιστασεις.Υπολειπεται.Αυτο που θα ηθελα να συμβει ηταν οι γονεις μ οταν ημουν ακομα μικρη να με βοηθουσαν να επιβιωσω εξω στον κοσμο(οικονομικα εννοω) μ μικρα αλλα σταθερα βηματα και δεν το εκαναν, ουτε τοτε ουτε τωρα. Δε θελω να τους κατηγορησω αλλα αφου το εβλεπαν οτι ημουν δειλη/φοβικη/φοβομουν να ενηλικιωθω γιατι δε με εσπρωξαν με το ζορι εξω απο το σπιτι να επιβιωσω μονη μ; Δεν εχει συμβει και δεν το βλεπω να συμβαινει. Αλλα παιδια το κανουν αυτο απο μονα τους, βρισκουν μια δουλεια και δεν τα πιανει πανικος ουτε παραλυουν. Μαθαινουν απο νωρις να στεκονται στα ποδια τους. Θελω μια γνωμη:αφου οι γονεις μου δε με πεταξαν στα 'βαθια νερα' απο νωρις, ειτε γιατι τους βολευε να με βλεπουν μικρη αν και δεν ημουν, κατι το οποιο αργοτερα(το παραδεχομαι)απο τη μερια μ εγινε λιγο βόλεμα, αφου δε συνεβη αυτό, μπορω να το κάνω εγώ στον εαυτό μου;Μπορώ να πω στον εαυτό μου''Φαντασου ότι δεν υπαρχει κανείς, οτι εισαι μονη κ πρεπει να επιβιωσεις, τι κανεις;''ωρες ωρες θα ηθελα να με πεταξει η μανα μ απο το σπιτι μονο κ μονο για να δω τι μπορω να κανω. ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΠΑΙΔΙ ΑΠΟ ΜΙΚΡΗ ΔΕ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕ ΜΕΤΑ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΓΙΝΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΞΕΚΟΥΝΗΣΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΝΑ ΤΟ ΤΟΛΜΗΣΕΙ.Μπορουσα παντα να ολοκληρωσω κατι, αρκει να εκανε καποιος αλλος την αρχη.Φοβαμαι να ψαξω δουλεια στα 20φευγα μου.Και θελω. Και να προσφερω και να γινω παραγωγικη. Αλλα μεσα μου δε νιωθω ουτε 18 χρονων.