ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάθε φορά που "φεύγει" ένας νέος άνθρωπος - ειδικά από αρρώστια - με πιάνει μια μελαγχολία και ένα άγχος για το ποιος θα είναι ο επόμενος. Έχοντας χάσει τον πατέρα μου από καρκίνο στα 56 του χρόνια και αρκετούς ακόμη συγγενείς και φίλους από την ίδια ασθένεια, νιώθω πως παρόλα αυτά δε θα αποκτήσω ποτέ "ανοσία" στην ιδέα του θανάτου.Πολλά είναι αυτά που ξέρω με βεβαιότητα..Πως η πρόληψη σώζει ζωές.Πως η εξέλιξη της ίδιας ασθένειας διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο.Πως εξίσου σημαντικά με την ιατρική περίθαλψη και φαρμακευτική αγωγή είναι η ΑΓΑΠΗ και η ΦΡΟΝΤΙΔΑ από το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον για κάθε άνθρωπο που νοσεί.Πως στην τελική δεν πεθαίνουν όλοι.. αρκετοί τα καταφέρνουν!Ο φόβος όμως έχει φωλιάσει στο μυαλό μου και κάποιες μέρες σαν κι αυτή -ένας ακόμη πατέρας,σύζυγος,γιος ετών 48 - μου στερεί την ικανότητα να εκτιμήσω τη ζωή μου.Φόβος για μένα αλλά κυρίως για τα αγαπημένα μου πρόσωπα.. Μάλλον γιατί ποτέ δεν ξεπέρασα την απώλεια του μπαμπά μου κι ας έχουν περάσει 15 χρόνια..Στη μνήμη όλων όσων "ταξιδεύουν" το αιώνιο ταξίδι, απόψε μοιράζομαι μαζί σας το φόβο μου προσπαθώντας να τον ξορκίσω..ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΑΔΕΡΦΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!Καληνύχτα!