ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήμουν ένα φυσιολογικό παιδί. Είχα ότι χρειαζόμουν, είχα φίλους, ζωή. Ήμουν δραστήρια, γεμάτη ζωντάνια και αισιοδοξία. Και μετά πέρασα στις πανελλήνιες τη στιγμή που η οικονομική κρίση έμπαινε στις ζωές όλων. Τότε ήταν που άλλαξαν όλα. Μίσησα το τμήμα στο οποίο με κόπο κατάφερα να μπω. Μιζέριασα. Σταμάτησα να έχω όρεξη να βγω γιατί το θεωρούσα περιττό έξοδο. Δεν είχα όρεξη να ανοίξω βιβλίο καθώς δεν καταλάβαινα λέξη. Οι σχέσεις με τους γονείς μου χάλασαν καθώς θεώρησαν ότι δεν προοδεύω, δεν προχωράω στη ζωή μου. Και μετα απο 5 χρόνια είμαι εδώ στάσιμη. Μη μπορώντας να ασχοληθώ με τίποτα που θέλω, κι αυτό γιατί δεν έχω λεφτά. Στάσιμη κοιτώντας τα βιβλία της σχολής μου χωρίς να μπορώ να πάρω μια απόφαση, νιώθοντας πως αν δεν πάρεις αυτό το χαρτί είσαι ξοφλημένος. Φοβήθηκα τη ζωή. Δείλιασα μπροστά της και αποτραβήχτηκα. Κλεισμένη μέσα στο καβούκι μου αισθάνομαι τώρα τα 22 μου χρόνια, αιώνα πάνω στην πλάτη μου. Μεγαλώνω και δεν κάνω τίποτα κι αυτό γιατί στα 18 μου κλήθηκα να πάρω μια απόφαση ζωής -την οποία όπως φάνηκε πήρα λάθος- και δεύτερον γιατί δεν έχω την οικονομική δυνατότητα μιας άλλης, εναλλακτικής επιλογής. Η ζωή είναι τελικά οι επιλογές μας ή όλα γίνονται για κάποιο λόγο χωρίς εμείς να μπορούμε να αλλάξουμε την ροπή των γεγονότων;!