ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ζω με το φόβο από παιδί, χωρίς σημαντική αιτία. Φόβος μην κάνω λάθος, μην ντροπιαστώ και αυτό με έκανε καλή μαθήτρια, καλή εργαζόμενη, εντάξει είμαι και έξυπνη. Ήρθαν πολλές ευθύνες στη δουλειά, παιδιά και μια πανδημία και μου έδειξε ότι δεν είμαι αρκετή. Δεν είμαι αρκετά δυνατή, για να κρατήσω σωστή τη δουλειά μου θα έπρεπε να δουλεύω 12ωρο, χωρίς καθόλου προσωπική ζωή, έχοντας περάσει τα όρια της εξάντλησης. Από τότε ο φόβος μου εκτινάχθηκε, δεν κάνω τίποτα στη δουλειά, έχω εγκαταλείψει την προσπάθεια, μόνο ό,τι χτυπήσει πιάνω, σαν να περιμένω την απόλυση. Έχω παραλύσει. Δεν έχω κουράγιο να κάνω τη δουλειά μου και δεν καταλαβαίνω γιατί. Νιώθω χάλια που κοροϊδεύω στη δουλειά μου (όλοι μου λένε ότι είμαι πολύ καλή, αλλά ξέρω ότι όπου να'ναι θα φανεί το πόσο στον κόκορα τα έχω όλα φορτώσει). Και τώρα μου προέκυψε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, ευτυχώς αντιμετωπίζεται κι εγώ κάθομαι και κλαίω για τη δουλειά και για τα λάθη που έχω κάνει. Κάνω και ψυχοθεραπεία, αλλά το μόνο που έχω πετύχει μέχρι τώρα είναι να μην με πιάνουν κρίσεις πανικού, εγώ θέλω να σταματήσω να φοβάμαι και να δουλεύω όπως δούλευα παλιά. Πότε θα λήξει αυτό;