4.1.2014 | 02:15
φοβος
Καπως πρεπει να βγαλω απο μεσα μου την ζηλεια και τον εγωισμο μου. Παντα ηθελα να ειμαι αυτη η "ιδιαιτερη" κοπελα για καποιον. Που θα θυμαται για παντα και θα ξεχωριζει απο τις υπολοιπες.Μετα απο μια εντονη σχεση μαζι του ηρθε ο χωρισμος.Και η απογοητευση.Τοση χαρα σου δινει καποιος,μετα τοση λυπη.Και μετα ηρθες εσυ.Σε γνωρισα τυχαια,σε ξερω τοσο λιγο κιομως καταφερες να μου παρεις τις ασχημες αναμνησεις και τις κακιες μου σκεψεις μακρυα.Αλλα παλι φοβαμαι.Ειμαι Αθηνα, εισαι σε αλλη πολη.Μαθαινω οτι και εσυ χωρισες προσφατα σχετικα, μετα απο μεγαλη σχεση.Ειστε και μαζι στην ιδια πολη ενω εγω μενω αλλου.Και παλι ολοι αυτοι οι φοβοι και η ανασφαλεια επιστρεφουν.Γιατι παντα καποια αλλη θα υπαρχει πριν απο μενα,παντα καποιος θα εχει παρελθον..Και εγω βαζω τα χειροτερα στο μυαλο μου.Σεναρια δικα μου.Γιατι φοβαμαι τοσο το παρελθον?
