4.1.2014 | 02:18
Μετά από καιρό...
Άκουσα μεταλ και πόνεσα... Κάθε κομμάτι μου θυμίζει εσένα... Όταν μου μάθαινες τη μεταλ... Όταν ακούγαμε μαζί στο αυτοκίνητο, στο δρόμο, στο δωμάτιό σου... Τις τόσες βόλτες που κάναμε μαζί... Τα ταξίδια μας... Τα λόγια σου, το βλέμμα σου, το χαμογελό σου, το κλάμα σου, την αγκαλιά που σε έπαιρνα, το πόσο σ'αγαπούσα... Ποτέ δεν έμαθες πόσο σ'αγαπούσα... Την αγκαλιά σου, τη ζεστασιά που ένιωθα μέσα σ'αυτήν, που δεν θα ξανανιώσω ποτέ, με κανέναν άλλον. Γιατί μπορεί να ήσουν η δεύτερη αγάπη μου, αλλά ήσουν τότε που μπορούσα να νιώσω, να δώσω ό,τι είχα στην καρδιά μου. Τώρα άδειασα πια... Δυο χρόνια πέρασαν, Γιώργο, και ακόμη, ακόμη πονάει...
