ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νομίζω όπως λέει και ο τίτλος ότι αντιμετωπίζω αυτόν τον φόβο. Ανησυχώ μήπως οι άνθρωποι με αφήσουν μόνη μου ή με προσδώσουν. Σαν παιδί ,οι γονείς μου μου έδιναν αγάπη, απλά από μικρή ηλικία ήμουν το παιδάκι που έμενε συχνά χωρίς παρέα, η πολύ συχνά τα άλλα παιδάκια με κάνανε πέρα. Αυτό ήταν σαν να λέμε από το δημοτικό μέχρι την τρίτη λυκείου... Δεν μου συνεβη ποτέ κάτι το τραγικό, αλλά σκεφτείτε πόσο επηρεάζει υποσυνείδητα το πως σκεφτεσαι κάτι τέτοιο.. Επειτα, στα 19 μου -τωρα ειμαι 21- έκανα την πρωτη μου σχέση. Ο πρωην μου συναισθηματικά δεν ήταν εκεί ,ενώ στα λόγια με υπεραγαπούσε. Ενιωθα μια εγκαταλειψη που πήρα αθελα μου πολύ προσωπικά. Εν τέλει τον χωρισα γιατι με εφθειρε η αδιαφορια του και πλέον είμαι σε μία νεα σχεση 3 μήνες. Αναφερομαι στις σχεσεις γιατι αν εχεις μια ανασφαλεια πιο εντονα φαινεται σε μια σχεση απο οτι με φιλους.. Όταν με βλέπεις επιφανειακά είμαι μια κοπέλα όμορφη, με αυτοπεποίθηση που δεν χαρίζει καστανα, αλλά ενδομυχα, δεν νιώθω έτσι. Ενώ αντικειμενικά το αγόρι μου κάνει πράγματα για μένα, συνέχεια σκέφτομαι ότι θα με βαρεθεί, ότι δεν με θέλει πραγματικά, ότι θα με χρησιμοποιησει για να βολευεται όπως ο πρωτος μου, ότι δεν είμαι αρκετα ενδιαφερων και άλλα τέτοια ωραία. Εχω λογική και δεν επηρεαζεται απο τις σκεψεις αυτες το πως φερομαι, απλα να βασανιζομαι κάπως. Σαν να μην μπορω να εμπιστευτω. Τι να κανω;