ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πέρασα μπροστά από το εστιατόριο που σ άρεσε σήμερα.Η σερβιτόρα είχε ακουμπήσει τους αγκώνες στο τραπέζι, και για λίγο μου φάνηκε ότι ήσουν εσύ.Λίγο πιο λεπτοφυής, με πιο μακριά μαλλιά, φορούσε ένα φανελάκι που άφηνε τους ώμους της να φαίνονται, όμως ήταν ίδια εσύ. Μου είπαν ότι δεν είσαι μόνη σου, και δεν πειράζει, ίσα ίσα, παρ 'όλο που δεν μπορώ να το σκέφτομαι. Έτσι κι αλλιώς εγώ χάθηκα. Ούτε μπορώ να έχω παράπονο, μ' αρέσει η εργένικη ζωή.Απλώς σκέφτηκα ότι δεν υπήρχε λόγος για όλα αυτά, τα 'κανες σκατά, αλλά και 'γω δεν ήμουν καλύτερος. Σκέφτομαι ότι όλα αυτά που λέω τα προκάλεσε μια μορφή μιας άγνωστης, τίποτα παραπάνω. Μια μορφή που τυχαίνει να σε θυμίζει, ή μπορεί και όχι, μπορεί να φταίει το μέρος. Η Αθήνα είναι γεμάτη πληγές. Δεν περνάω πια από τα μέρη που πηγαίναμε, αν μπορώ να το αποφύγω.Κι αν στα 'λεγα, θα με ρώταγες πάλι, αφού είναι έτσι, γιατί δεν είμαστε μαζί; Γιατί τα κάναμε σκατά, γι αυτό. Και φταίς, τουλάχιστον όσο εγώ.Αλλά τώρα κατάλαβα, ήμασταν αυτό που είδα σήμερα μπροστά μου, ένα σχήμα του έρωτα, μια μορφή χωρίς περιεχόμενο. Φορμαλισμός.. Ελπίζω να είσαι καλά.