ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και εκεί που έχεις συνηθίσει με φίλους, παρέες, οικογένεια κτλ ξαφνικά...τσουπ! Περνάς φοιτητής σε μια άλλη πόλη στην άλλη άκρη της Ελλάδος...αναγκάζεσαι να αλλάξεις ολόκληρο τον τρόπο ζωής σου, τα άτομα που τόσο αγαπούσες και ήθελες στην καθημερινότητά σου βρίσκονται πλέον μόνο πίσω από την οθόνη του υπολογιστή σου μιας και (τουλάχιστον στην αρχή) το Skype είναι μονίμως ανοιχτό για να μιλάς μαζί τους. Περνάει καιρός, συνηθίζεις στη νέα σου ζωή, κάνεις νέους φίλους που για 'σένα πλέον είναι η οικογένεια σου, αγαπάς, γελάς, νιώθεις μια άλφα ανεξαρτησία (παρόλο που σε συντηρούν οι γονείς, κακά τα ψέματα) και συνηθίζεις στην ιδέα να μένεις μόνος σου σε ένα δικό σου σπίτι..Έρχεται η μέρα που παίρνεις πτυχίο..Και είναι σα να σου λένε ΞΕΡΕΙΣ ΚΑΤΙ; ΑΚΥΡΟ ΜΩΡΕ...ΠΑΜΕ ΠΑΛΙ ΠΙΣΩ ΣΤΑ ΙΔΙΑ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ! Ξαναγυρνάς στην πόλη σου, είσαι μακρυά από όλους τους φίλους σου ΞΑΝΑ, οι παλιοί φίλοι δεν έχουν πάρει πτυχίο ακόμα ή απλά βρήκαν δουλειά στην πόλη που σπούδαζαν και έμειναν εκεί..Έτσι καταλήγεις μόνος σου, χωρίς φίλους σε ένα σπίτι όπου οι γονείς σε κάνουν να νιώθεις βάρος γιατί ενώ ψάχνεις δουλειά δε βρίσκεις τίποτα..Έχουν κουραστεί κι αυτοί μωρέ...Κουράστηκα κι εγώ να σας πω την αλήθεια. Αν έβρισκα δουλειά εκεί που σπούδαζα δε θα έφευγα ποτέ! Με την πρώτη ευκαιρία θα χαθώ από όλους κι από όλα..Και τι ζήτησα ρε γονείς; Ούτε άλλα λεφτά θέλω ούτε τίποτα...Λίγη αγάπη και ψυχολογική στήριξη γιατί τα 'χω παίξει. Μόνο αυτό...Κανείς δε με ρώτησε πως είμαι, πως νιώθω που είμαι άνεργη, χωρίς φίλους και χωρίς κάποιο άνθρωπο να μιλήσω..Κατέληξα να γράφω εδώ...Ήθελα να τα βγάλω από μέσα μου όμως! Ξέρω ότι υπάρχουν και χειρότερα προβλήματα, όμως η αδιαφορία των γονιών τσούζει...γιατί πάντα πίστευες ότι έστω αυτοί θα είναι δίπλα σου σε ότι κι αν συμβεί...Τώρα δεν έχω κανένα.