ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οι γονείς μου είναι βιοπαλαιστές, το εισόδημά τους δεν είναι σταθερό και όμως τόσα χρόνια κατάφεραν να με συντηρήσουν σαν φοιτήτρια που είμαι ακόμα και έχω πολλές υποχρεώσεις στη σχολή. Όσο και αν μου λέει η μαμά μου, να ξοδεύω τα λεφτά που μου δίνει για να περνάω τον μήνα, εγώ προσέχω πολύ και φροντίζω να ξοδεύω μόνο για τα απολύτως απαραίτητα, δηλαδή φαγητό κυρίως και είδη γραφείου που μερικές φορές χρειάζομαι για την σχολή. Μερικές φορές, -εντάξει τις περισσότερες!- σκέφτομαι πόσο καλύτερη θα ήταν η ζωή μου, πόσο ξέγνοιαστη ( γιατί νιώθω αυτό το μόνιμο άγχος που σου τσακίζει την ψυχολογία, ως επακόλουθο της οικονομικής αβεβαιότητας) και πόσο καλύτερη θα ήταν η καθημερινότητά μου, τουλάχιστον από πλευράς συναισθημάτων. Νιώθω συνέχεια έναν θυμό τον οποίο αποδίδω στο γεγονός ότι πάντα έτσι ήταν η ζωή μου, όλο διάβασμα, υποχρεώσεις, με ψήγματα ξεγνοιασιάς και χαράς. Ο κόπος πάντα δυσανάλογος με την ανταμοιβή. Αλλά θα συνεχίσω να παλεύω, έχω ελπίδα για το μέλλον. Ωστόσο, έχω φτάσει σε σημείο να μην τρώω επαρκώς για να μην ξοδεύω πολλά λεφτά. Εξάλλου, δεν είναι ότι έχω αδυνατίσει, απλά διατηρούμαι. Τέλος πάντων, το θέμα μου είναι ότι, ενώ εγώ κάνω ό,τι μπορώ για να μην επιδεινώσω την οικονομική μας κατάσταση, αλλά αντίθετα να την βοηθήσω, βλέπω πόσο απροκάλυπτα και χυδαία, συμφοιτητές μου κυρίως ( γιατί είμαι σε μία σχολή που, παραδοσιακά, οι φοιτητές πρέπει να έχουν γονείς ματσωμένους για να τους συντηρήσουν κατά την πολυετή φοίτησή τους ), κάνουν επίδειξη πλούτου και υλικών αγαθών. Είχαμε μία συζήτηση τις προάλλες και είπε ένας για κάποιον εργαζόμενο στη σχολή μας " παίρνει 300 ευρώ τον μήνα" και πετάγεται η άλλη και λέει " τον μήνα?! εγώ τόσα ξόδεψα μόνο την προηγούμενη εβδομάδα!". Μου ήρθε να την χαστουκίσω. Δεν με ενδιαφέρει που έχεις λεφτά, αλλά λίγη μετριοφροσύνη δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. . Γ Ε Λ Ο Ι Α !