ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η δικιά μου η φάση είναι λίγο περίεργη, τουλάχιστον για μένα. Κινούμαι συχνά με τα μέσα, κάποιες φορές πετυχαίνω μια κοπέλα, είναι από αυτές τις τυπισσες που σε υπνωτίζουν με τα μάτια τους. Στην αρχή δεν έδινα σημασια, αλλά από τη τελευταία φορά που την είδα έχω σκαλωσει χοντρά και δε ξέρω ούτε το όνομα της, δεν έχω ιδέα τίποτα για αυτήν. Τραβιομουν στο χαλαρό με μια κοπέλα με μια άλλη μιλούσαμε και τώρα δεν έχω διάθεση ούτε να τις φέρω στο μυαλό μου. Έχει μείνει εκεί, δε ξερω τι γίνεται. Μάλλον μένουμε στην ίδια πόλη, αλλά δεν έχω ιδέα, την έχω πετύχει 4-5 φορές, όχι αρκετές για να είμαι σίγουρος καν για αυτό. Σίγουρα φαίνεται φάση "προβλήματα που έχει ο κόσμος" και μάλλον έτσι είναι, όμως για μένα είναι στα όρια του βασανιστικού, να θες να γνωρίσεις έναν άνθρωπο να μη ξέρεις που ποτέ πως θα τον δεις και να έχει μπει σαν σφήνα να μη ξεκολλάει. Δε ξέρω τι σκατα, τόσα χρόνια διαλύω τη μέση και τα πόδια μου στα λεωφορεία δε το έχω ξαναπάθει. Και το κακό είναι ότι δεν είμαι από αυτούς που θα τη πέσουν σε μια άγνωστη. Είμαι υπερβολικά εσωστρεφής, δε ξέρω τι να κάνω. Σκέφτομαι πως με το που θα τη δω θα την πλησιάσω θαθαθαθα, αλλά μαλλον θα έχω λιποθυμήσει πριν πω καν γεια. Δράματα δίχως λύσεις φίλοι.