ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ο αντρας μου με διώχνει απο το κρεβάτι. Με στέλνει να κοιμηθω μαζι με το παιδι το οποίο ειναι μικρουλι ακομη. Εχουμε πάψει να μιλάμε γιατι λείπει συνεχεια στη δουλεια. Τα βραδια βγαίνει έξω. Ισχυρίζεται πως με λατρεύει. Και αναρωτιέμαι, φταίω εγω που τον βλέπω περισσοτερο ως συγκατοικο παρα ως σύζυγο; Φταίω που απομακρυνομαι; Δεν μου κανει αίσθηση. Δεν τον θέλω. Νιώθω έντονη απόρριψη. Για να ξεκαθαρισω πωσ ποτε δεν θα τον απατησω. Αν το θελω θα τον χωρισω. (Ποτε δεν εχω απητησει ειμαι απολυτη σε αυτο) Εχουν κοιμηθει ολα όσα με κάνανε γυναικα. Σκέφτομαι πως θα μπορούσε να εχει αλλη αλλα δεν με πειράζει. Ειμαι τωρα μονο μαμα και νοικοκυρά. Δεν θα χωρισω γιατι δεν εχουμε Καυγαδεσ και το παιδι περναει καλα. Απλωσ εγω παγωσα. Ουτε κι αυτο με πειραζει. Κάπως ετσι διαλύονται οι γάμοι. Συγνώμη για την κακή σύνταξη του κειμένου. Ειναι τόσες πολλες οι σκέψεις μου που δυσκολευομαι να τις βάλω σε σειρά.