ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

όταν έρχεται η στιγμή να νιώσεις στο κόκκαλο σου την εκμετάλλευση, και μάλιστα από αυτούς που τότε στη νιότη σου τους είχες Θεούς και Θεές, λες ένα μεγάλο: ΦΤΑΝΕΙκι ακούς τον πονεμένο πατέρα σου, τον εξορισμένο από την εξευτελιστική σύνταξη των δικαιωματικών του 65 χρόνων να σου λεει: εμείς, αν δε δουλεύεις κι εσύ, τι θα κάνουμε;ακούς την αδερφή σου, που τρέχει στην κατάκοιτη γιαγιά του θείου Κώστα από την Αμερική τρείς φορές την ημέρα για 300€ το μήνα, να λεει: αν φύγεις και συ ρε αδέρφι από εδώ, εμείς πώς θα τα βγάλουμε πέρα; κι ακούς και τα βογγητά της μάνας σου κάθε μέρα από τους διαπεραστικούς πόνους της αθρίτιδας να λεει: εμείς, τι θα γίνουμε; ούτε στο γιατρό δεν μπορούμε να πάμε χωρίς εσένα. κι ακούς και την ανηψιά σου, στην εφηβεία τώρα να υπόσχεται ότι θα "βγάλει" 18 για να της πάρεις ένα κινητό γιατί "όλοι έχουν και εγώ όχι"κι ακούς τη γονυπετή γυναίκα στο δρόμο να παρακαλάει για λίγο φαγητό, για δεκάρες που μπορεί να σου περισσεύουν να λεει: ας είναι, ας έχεις καλή τύχη.κι ακούς, ακούς, ακούς ασταμάτητα τις φωνές αγαπημένων και μη ως κραυγές απόγνωσης για την απελπισία που έχουμε φτάσει ή που μας φτάσανε.τι σημασία έχει το φτάνει; πόσο φτάνει; μετριέται άραγε μέσα στο σύμπλεγμα της ζωής ενός ανθρώπου; τα όρια μας δ ε ν ε ξ α ν τ λ ο ύ ν τ α ι στον εαυτούλη μας, αν ήταν έτσι, το φτάνει θα ήταν ηχηρότατο. Έλα όμως, που δε φτάνει...