ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λίγα είναι τα πράγματα που μας «χαρίζονται» στην ζωή, δυστυχώς για κάποιους, ευτυχώς για κάποιους άλλους. Θα τείνω να πω «ευτυχώς»,αν και πολλές φορές μπορεί να έχει περάσει η σκέψη από το κεφάλι μου, του να ήταν κάτι πιο εύκολο και να μην έπρεπε να κοπιάσω τόσο. «Ευτυχώς» λοιπόν, γιατί μετά τον κόπο και (τελικά) άσχετα με το αποτέλεσμα, η προσπάθεια που έχεις κάνει για κάτι σε γεμίζει, πόσο μάλλον αν οδηγεί και στον στόχο σου!Εύκολο στα λόγια θα μου πεις..και θα συμφωνήσω!! Η διαδρομή συνήθως δεν είναι καθόλου εύκολη. Κυρίως γιατί σχεδόν πάντα περιλαμβάνει αυτό το συναίσθημα της αγωνίας, της αβεβαιότητας. Αυτό το «παλιοσυναίσθημα», που σου δημιουργεί ενίοτε πανικό, ή απογοήτευση, κάποιες φορές ακόμη και την θέληση για οπισθοχώρηση και παραίτηση. Οργανικά έναν εκνευριστικά ανυποχώρητο «κόμπο» στο στομάχι!Και μπορεί να οπισθοχωρήσεις αλλά πάντα στην «τσέπη» του μυαλού σου, υπάρχει ένα allez-retour εισιτήριο. Όταν όμως φτάνεις κάθε φορά στο τέλος αυτής της διαδρομής, όλα αυτά μαγικά εξαφανίζονται και αντικαθιστούνται από άλλα, επίσης ευχάριστα ή δυσάρεστα συναισθήματα, ανάλογα με το αποτέλεσμα. Και μετά αρχίζει η περίοδος της σκέψης και του απολογισμού. Της «καθαρής» σκέψης και του «αντικειμενικού» απολογισμού. Δύο επίθετικά χαρακτηριστικά που δυστυχώς είναι σχεδόν αδύνατο να συνοδεύουν τις συγκεκριμένες λέξεις, κατά την διάρκεια του «ταξιδιού». Πολύ λίγοι είναι νομίζω οι άνθρωποι που καταφέρνουν κάτι τέτοιο.Και με την σειρά της η σκέψη και ο απολογισμός, θα φέρουν άλλα συναισθήματα. Τότε νομίζω έρχεται η στιγμή της γαλήνης. Ή τουλάχιστον μιας «κάποιας» γαλήνης...Τότε που έχουν καταλαγιάσει τα πράγματα μέσα μας. Και τότε κάπως ησυχάζουμε, μέχρι να έρθει το επόμενο που θα μας απασχολήσει και φτου κι απ’την αρχή.!Έτσι είναι όμως η ζωή...Και αν το καλοσκεφτούμε (πολύ να το σκεφτούμε όμως!), είμαστε τυχεροί! Γιατί? Γιατί όλα αυτά τα συναισθήματα, οι σκέψεις είναι που μας χαρακτηρίζουν ως «ανθρώπους» και όχι ως «τουλίπες»!!Γιατί οι τουλίπες τι θέλουν? Χώμα, νερό, άντε και κανένα λίπασμα η μυκητοκτόνο. Και να μην αρχίσουμε τους βαθυστόχαστους παραλλήλισμούς του τύπου χώμα=βάση/αγάπη, νερό=τροφή/ενδιαφέρον, κλπ..! Αυτά τα 3-4 θέλει μια τουλίπα, ενώ άλλες δεκάδες ένας άνθρωπος.Αυτό που ίσως να κάνει τα πράγματα κάπως πιο απλά, (για τους ανθρώπους, στις τουλίπες πιο απλά δεν γίνεται!), είναι η επίγνωση, του τι είναι αυτό που πραγματικά θέλουμε, ή καλύτερα που πραγματικά έχουμε ανάγκη. Και η αλήθεια είναι πως στο βάθος του μυαλού μας, αυτό πάντα υπάρχει. Και είναι πολλοί οι λόγοι, που δεν το παραδεχόμαστε, δεν το αφήνουμε να βγει στην επιφάνεια, δεν το συνειδητοποιούμε. Μπορεί να μας φοβήζει, να μας φαίνεται «ξένο», να μην θέλουμε να δεχτούμε ένα κομμάτι του εαυτού μας, να μας στεναχωρεί, να μας νευριάζει και πολλα πολλά άλλα.Και εκεί αρχίζουμε και περιπλέκουμε την σκέψη μας, που με την σειρά της περιπλέκει τα συναισθήματα μας, που με τη σειρά τους περιπλέκουν τις πράξεις μας και...χανόμαστε ακόμη πιο βαθιά.Ζούμε σε μία εποχή (αρχίσανε και οι κοινοτυπίες!), που τα συναισθήματα πολύ έχουν απλοποιηθεί. Οφείλεται στις ανέσεις τις οποίες έχουμε? Οφείλεται στον υλισμό που όσο και αν αρνείται ο καθένας μας, υπάρχει καταγραμμένος μέσα μας? Οφείλεται στα ιδανικά μας? Μάλλον σε λίγο από όλα κι άλλα τόσα...Δεν φταίμε όμως. Και αυτό δεν είναι αποποίηση ευθυνών. Είναι η πραγματικότητα! Διαφορετικοί είναι οι δεσμοί που ανέπτυξαν οι γιαγιάδες μας με τους φίλους και τις οικογένειες τους, διαφορετικοί είναι οι δεσμοί που αναπτύσσουν φυλές με τους φίλους και τις οικογενειές τους στην Αφρική, διαφορετικοί είναι ακόμη και οι δεσμοί που θα αναπτύξουν τα παιδιά μας με τους δικούς τους φίλους και οικογένειες. Και δεν μιλάω για την διαφορετικότητα του κάθε ανθρώπου (που σαφώς και παίζει κάποιο ρόλο), αλλά κυρίως για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες δημιουργούνται και αναπτύσσονται σχέσεις. Επιστήμονας δεν είμαι, ούτε και έχω τις απαραίτητες γνώσεις για να κάνω ιστορική-κλιματολογική-πολιτισμική ανάλυση, αλλά νομίζω πως πάνω κάτω, όλοι μας μπορούμε να αντιληφθούμε και να φανταστούμε τις διαφορές.Η φαντασία όμως δυστυχώς, απέχει πολύ από την πραγματικότητα και γι’αυτό υποστηρίζω πως δεν φταίμε εμείς για την «ιεραρχία» των πραγμάτων στο κεφάλι μας.Όπως λέει και ένας φίλος μου (ο καλύτερος μου φίλος), αυτό που πάντα μένει τελικά είναι η αγάπη! Τόσα πολλά περιλαμβάνει αυτό το συναίσθημα που πραγματικά πιστεύω πως καταρρίπτει την πολύ γνωστή σε όλους μας φράση «και τί θα τρώτε? Αγάπη?» ΝΑΙ είναι η απάντηση και δεν προέρχεται από υπέρμετρο ρομαντισμό, ούτε από άγνοια/άρνηση, των στοιχειωδών οργανικών αναγκών.Το θέμα είναι (και εκεί θα διαφωνήσω μαζί σου αγαπημένε μου φίλε), να μην «μένει» στο μέλλον/τέλος η αγάπη, αλλά να «ζει» στο παρόν!!btln.