ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μετα απο μια σπασμενη καρδια, αποτυχημενα σχεδια για το μελλον και την πιεση του "πρεπει να κανω κατι στη ζωη μου", να αποδειξω κατι σε γονεις και φιλους νοιωθω οτι εχω χασει τον τσαμπουκα μου, δεν εχω ορεξη για τιποτα. Δεν ειναι οτι θελω να αυτοκτονησω ξερωγω αλλα ειναι σαν να παρακολουθω τη ζωη μου να ειναι μια ευθεια γραμμη χωρις να περιμενω κατι φοβερο να συμβει. Και τι; στην τελικη πρεπει να ζουμε παντα εναν μεγαλο ερωτα για να λεμε οτι ζουμε εντονα; Αυτο ειναι η ζωη; μεγαλοι ερωτες και ενδιαμεσα φυτοζωούμε; Και πως να μου ερθει ο μεγαλος ερωτας οταν νοιωθω μια μετριοτητα συνεχεια; Ζηλευω κατι ψιλοτρελους που παντα ηξεραν τι ηθελαν να κανουν στη ζωη τους. Μπορει να ειναι η μαλακια του αιωνα αλλα τουλαχιστον το κανουν κ δεν νοιωθουν οτι χαραμιζουν τα χρονια τους.