ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η ιστορία μου ξεκινάει στην Αθήνα... Ήταν μια περίοδος που περνούσα πολλά, και από οικονομικής πλευράς αλλά και από πλευράς ανθρώπων... Φίλοι και σχέσεις σκάρτες, πολύ προδοσία, πολύ εξαπάτηση, πολλή ανεντιμότητα... Σπούδαζα στο πανεπιστήμιο, και ούτε και εγώ ξέρω πως βρήκα τη δύναμη να τελειώσω αυτή τη σχολή με όλα αυτά που συνέβαιναν στη ζωή μου... Εκείνη την περίοδο, λοιπόν, ξεκίνησα τυχαία να μιλάω με έναν θεσσαλονικιό μέσω facebook. Κάθε φορά που μιλούσα μαζί του τα ξεχνούσα όλα για έναν περίεργο λόγο. Κάτι είχε αυτός ο άνθρωπος, κάτι μαγικό. Έπαιρνα δύναμη από τα λόγια του, ένιωθα ασφάλεια, άρχισα να αισιοδοξώ πως ίσως τελικά να μην είναι όλοι οι άνθρωποι σκάρτοι. Με γοήτευαν τα πάντα πάνω του, η εμφάνιση του, οι τρόποι του, η μόρφωσή του, η ευγένεια της ψυχής του που έμοιαζε με μικρού παιδιού, ακόμα και η αστεία προφορά του με τα "σε" και τα "με". Ωστόσο δεν πίστευα στις σχέσεις που δημιουργούνται μέσω διαδικτύου. Μπορεί να βγάζει μόνο τον καλύτερό του εαυτό εκεί σκεφτόμουν και πάντα με κρατούσε πίσω αυτή η καχυποψία.Δεν άργησα όμως να τον ερωτευτώ... Ήταν αναπόφευκτο, ένας άντρας που μοιάζει σαν να ήρθε από παλιότερη εποχή... Που ξέρει να σέβεται μια γυναίκα, που ξέρει να εκτιμάει και αυτό που κρύβεις μέσα σου. Έτσι, λοιπόν, δεν αργήσαμε να συναντηθούμε. Ήρθε Αθήνα και έμεινε σε ξενοδοχείο. Ήθελε απλά να με γνωρίσει να μπορεί να με κοιτάει στα μάτια όταν μου μιλάει. Εκείνη τη μέρα κατάλαβα μέσα μου τι θα σημαίνει από εδώ και μπρος αυτό το άτομο για μένα. Ήταν οι τρεις πιο όμορφες μέρες τις ζωής μου αυτές που έμεινε... Αυτό συνεχίστηκε για μήνες, ανέβαινα και εγώ Θεσσαλονίκη, και το πως περνούσα θα μπορούσε πολύ εύκολα να γίνει ταινία παρόμοια με το "The notebook". Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως από τότε που είδαμε την ταινία τον λέω Noa και με λέει Allie! Όσο ήμασταν κοντά έβλεπα τον πιο ερωτευμένο άνθρωπο, αυτόν που δεν θα ξεχάσει την επέτειο και θα σου πει "χρόνια μας πολλά" ξεσηκώνοντας ένα μαγαζί στο πόδι, την ορχήστρα για αφιερώσεις, τα γκαρσόνια για να φέρνουν τριαντάφυλλα σε ένα δίσκο με κεράκια και το γράμμα που μου έγραψε και τους το έδωσε από πριν. Δε θα ξεχνούσε ούτε καν τι φορούσα την τάδε μέρα και το τι με απασχολούσε. Ένιωθα την πραγματική ευτυχία όταν κοιταζόμασταν στα μάτια και χαμογελούσαμε, ακόμα και όταν έκλαψα στην αγκαλιά του αφήνοντας εκεί όλα όσα με βάραιναν από το παρελθόν. Και ένιωσα πραγματικά πως εκείνη τη στιγμή τα άφησε και εκείνος σαν να τα κουβαλούσε μαζί μου. Γίναμε ένα, τόσο που πλέον ήταν σαν να είχαμε ζήσει οτιδήποτε και αν συνέβη στη ζωή μας ως τότε μαζί. Όσο ήμασταν μακριά μου έστελνε λουλούδια με αφιερώσεις, έκανε τα πάντα για να τον νιώθω κοντά. Θα σκεφτεί κανείς πως έκανε μια εύπορη ζωή με όλα αυτά. Αλλά όχι, αν και απόφοιτος πολυτεχνείου με μεταπτυχιακό έβρισκε μόνο εφήμερες δουλειές, για την Ελλάδα μιλάμε άλλωστε... Μέχρι και σήμερα αυτό που φαινόταν για ενθουσιασμός έχει παραμείνει. Ο έρωτας δεν αλλοιώθηκε στιγμή και ας πέρασαν κάπου δύο χρόνια από τη στιγμή που μου πρωτομίλησε. Ωστόσο μένω πια στην Πάτρα μιας και αποφοίτησα από τη σχολή. Οι μετακίνηση πια Πάτρα - Θεσσαλονίκη δεν είναι το ίδιο εύκολη καθώς ένα -μη φοιτητικό- εισιτήριο με επιστροφή κοστίζει 80 ευρώ... Χωρίς κανείς από τους δύο να δουλεύει πια είναι σαν να ζούμε σε δυο ξεχωριστές φυλακές και οι "επισκέψεις" να γίνονται πιο δύσκολες και αραιές. Είναι τεράστιος ο πόνος που νιώθεις όταν είναι αδύνατο να δεις αυτόν που αγαπάς, αυτόν που θες να του χαρίσεις τη ζωή σου. Να μην γίνεται να τον αγγίξεις, να ζήσεις την καθημερινότητα του. Είναι ένας ακόμα σοβαρός λόγος να σιχαθείς τη χώρα που μένεις, τη χώρα που δε μπορεί να δώσει δουλειά σε δύο νέους μορφωμένους ανθρώπους για να ζήσουν τη ζωή τους. Και όσο μένουμε μακριά αυτό που νιώθω μεγαλώνει αντί να σβήνει... Το ίδιο και αυτός. Δεν το βάζει κάτω ψάχνει συνεχώς τρόπο να μείνουμε στην ίδια πόλη. Είναι όμως τόσο δύσκολο αυτό που με κάνει να τρέμω στην ιδέα πως όλα αυτά θα χαθούν. Δε γίνεται να χαθούν...Για πόσο αντέχει άραγε η πραγματική αγάπη μια τέτοια φυλακή...?