ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδώ και δύο χρόνια σχεδόν η οικογένειά μου έχει αρκετά οικονομικά προβλήματα. Είμαι 22 και όλη μου την ζωή την περνούσαμε πολύ άνετα,ποτέ δεν είχαμε αντιμετωπίσει κάποιο σοβαρό θέμα οικονομικών και είχα την πεποίθηση πως οι γονείς μου πάντα θα τα κατάφερναν και δεν θα μας έλειπε ποτέ τίποτα. Ποτέ απο παιδί δεν μου είχε λείψει τίποτα και γι αυτό τους ήμουν ευγνώμον. Ώσπου η μαμά μου πήρε σύνταξη και ο πατέρας μου σαν ελεύθερος επαγγελματίας εδώ και 2μιση χρόνια δεν έχει κάποια δουλειά.Στην ουσία ζούμε απο την σύνταξη και κάποια μικρή βοήθεια απο συγγενείς. Εγώ σπουδάζω και είναι δύσκολο να δουλέυω παράλληλα γιατί δεν μπορούσα να παρακολουθήσω και έμενα πολύ πίσω(το έχω δοκιμάσει).Έχω βάλει σαν προτεραιότητα να πάρω το πτυχίο γιατί θέλω πολύ να κάνω μεταπτυχιακό αλλά νομίζω πως πρέπει όλα αυτά να τα αφήσω πίσω. Μου είναι πολύ δύσκολη όλη αυτή η κατάσταση γιατί βλέπω τους γονείς μου απεγνωσμένους,αγχωμένους και αυτό με πληγώνει αφάνταστα ειδικά όταν τους είχα συνηθίσει εντελώς διαφορετικούς.Εμένα με βλέπω να αφήνω όλο και περισσότερα όνειρα στην άκρη γιατί δεν βρίσκω νόημα να κάνω κάτι που μου αρέσει ξέροντας πως βρισκόμαστε σ αυτή την κατάσταση. Αυτή η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια, μου προκαλεί τόσο άγχος και με εγκλωβίζει να σκεφτώ κάτι θετικό.Υπήρχαν μέρες που δεν είχα λεφτά ούτε για ένα εισιτήριο μετρό και προσπαθούσα να είμαι αισιόδοξη μπροστά τους και να κάθομαι σπίτι κάνοντας σχέδια για να δώσω και σε εκείνους μια ελπίδα.Ξέρω πως ακούγομαι κλαψιάρα και αυτό δεν μ αρέσει αλλά σήμερα έπρεπε κάπου να το γράψω να φύγει απο μέσα μου. Δεν έχω μιλήσει σε κανέναν απο τους φίλους μου γι αυτό και δεν θέλω. Έχω αρνηθεί πολλές προτάσεις για εξόδους,πολλούς καφέδες και βόλτες βρίσκοντας πάντα σαν δικαιολογία το διάβασμα. Τώρα έχω ξεκινήσει να ψάχνω δουλειά και ξέρω πως αυτό θα με βοηθήσει πολύ να αρχίσω να κάνω όνειρα ξανά.Τα πράγματα πρέπει να φτιάξουν!!