ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα σας!!! Με αφορμή μια εξομολόγηση που ανέβηκε σχετικά με τα ζευγάρια διαφορετικού μορφωτικού επιπέδου... Πριν πέσετε όλοι/ες να κράξετε, να σας πω και τη δική μου ιστορία. Είμαι 50 ετών, διευθυντικό στέλεχος σε μια επιχείρηση, με ανώτατες σπουδές στα οικονομικά και στη διοίκηση επιχειρήσεων. Η σύζυγός μου, συνομήλική μου, εργάζεται στον τομέα της γυναικείας περιποίησης σαν υπάλληλος. Γνωριστήκαμε σε ένα επαγγελματικό μου ταξίδι στο εξωτερικό, μέσω κοινής παρέας. Στην αρχή η σχέση μας ήταν από απόσταση, με τον καιρό αρχίσαμε να λείπουμε πολύ ο ένας στον άλλον κι έτσι μετακόμισε μόνιμα στην Ελλάδα, που είναι επίσης γενέτειρά της, παντρευτήκαμε κι αποκτήσαμε 2 χαριτωμένα αγοράκια. Τα προβλήματα ξεκίνησαν από τη γέννηση του 1ου μας παιδιού και μετά. Απαιτούσε από μένα να συνεισφέρω ένα μαζί της στις δουλειές του σπιτιού κι έτσι παραμέλησα την καριέρα μου σε κάποιο βαθμό. Δεν έβλεπα καμία χαρά κι επιδοκιμασία από μέρους της, όταν έβλεπε ότι έφερνα πολλά παραπάνω χρήματα στο σπίτι, όμως το προσπερνούσα. Με το που ξεκίνησε να πηγαίνει στο σχολείο ο πρώτος μας γιος τα άφησε όλα επάνω μου, τη μελέτη των παιδιών, την επιτήρηση της δασκάλας τους για τα ιδιαίτερα μαθήματα, τα οικονομικά - λογιστικά κλπ. κι όταν της έλεγα κάνε κι εσύ κάτι , μου απαντούσε όλο νεύρα και γεμάτη ειρωνεία "Εσύ είσαι ο εγκέφαλος του σπιτιού, τα αφήνω πάνω σου", πράγμα που δημιουργούσε και δημιουργεί ακόμα εντάσεις μέσα στο σπίτι κι επηρεάζει αρνητικά και την ψυχολογία των παιδιών. Από αυτό το γάμο είμαι πολύ απογοητευμένος. Το μόνο που βλέπω ως καλό είναι τα παιδιά μας. Είναι πολύ δύσκολο η σύντροφός σου να μη χαίρεται με τη χαρά σου και να σε βλέπει ανταγωνιστικά, προσπαθώντας να σε απαξιώσει ακόμα και στις κοινές σας παρέες. Με προηγούμενές μου σχέσεις, που είχαμε κοινά πνευματικά ενδιαφέροντα δεν είχα τέτοια προβλήματα. Τότε όμως δεν το καταλάβαινα. Τώρα το βλέπω. Θα συμβούλευα λοιπόν τα νέα ζευγάρια, πριν προχωρήσουν στην επιλογή συντρόφου ζωής, να τα λάβουν όλα υπόψη και μάλιστα πολύ σοβαρά. Γιατί οι πρώτοι που την πληρώνουν είναι τα παιδιά. Συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο, έπρεπε όμως με κάποιο τρόπο να τα βγάλω από μέσα μου. Καλή δύναμη σε όλους/ες.