ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

παιδια δεν ξερω. συνηθως κανω χαζες η πολυ κωδικοποιημενες εξομολογησεις. αλλα πρωτη φορα νιωθω οτι θελω να γραψω κατι στα σοβαρα. απο το μεσημερι σημερα νιωθω οτι θελω να κλαιω. και αλλες φορες με πιανει και μετα φευγει και μετα ξαναρχεται. προσπαθω να ξεχαστω, αλλα εχει εδω και κανενα δεκαλεπτο που δεν μπορω να σταματησω να κλαιω με λυγμους. δεν μπορω αλλο, νιωθω τοσο πιεσμενη και δεν ξερω πως να το διαχειριστω. ειναι ολα αυτα που πρεπει να κανω μεχρι το τελος της (ακαδημαικης) χρονιας, τοσα πολλα που με χαωνουν. και με χαωνουν τοσο πολυ που δεν μπορω να διαχειριστω τις σχεσεις μου με τους ανθρωπους. μερικες φορες ευχομαι απλα δεν ξερω να εξαφανιστω καπως. νιωθω συνεχως οτι δημιουργω προβληματα. ειναι σαν να ερχεται ενα τεραστιο κυμα αγχους και λυπης και να με τσακιζει καθε φορα. γιατι παραλληλα στεναχωριεμαι τοσο πολυ, βασικα, αλλες φορες νιωθω αφορητα απαισιοδοξη και μετα καπως λιγο πιο καλα, αλλα μετα παλι ασχημα. δεν το αντεχω αλλο. μαλλον θα ζητησω απο την ψυχολογο μου να με παραπεμψει καπου για αντικαταθληπτικα η κατι. δεν το αντεχω αλλο. πολυ φοβαμαι οτι θα μου κανω κακο καποια στιγμη.