ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Διάβασα μια εξομολόγηση που έλεγε για θορύβους σε πολυκατοικίες κι αν συνηθίζεται ο θόρυβος που κάνουν οι από πάνω ή οι από δίπλα.Λοιπόν, πέρα του ότι δε συνηθίζεται ο θόρυβος έχω να πω το εξής ολόψυχα:Καταλαβαίνω τους ανθρώπους που παίρνουν μονοκατοικίες ή που παίρνουν σπίτια σε απομονωμένες περιοχές, μέσα σε δάση, είναι το όνειρο της ζωής μου (άλλο ένα όνειρό μου που θα πραγματοποιηθεί μετά θάνατον, σ' άλλη ζωή, γιατί σ' αυτή τη ζωή δε γίνεται).Εκεί πάνω στο βουνό, στην απομόνωση.Λατρεύω την πόλη, είμαι εκ γενετής παιδί της Αθήνας αλλά πραγματικά όσο μεγαλώνω βλέπω πόσο άθλιοι είναι οι θόρυβοι των αγενών γειτόνων.Μένω σε πολυκατοικία εδώ κι είκοσι πέντε χρόνια, στην ίδια πολυκατοικία.Ο απέναντί μας έχει μονοκατοικία και σκύλο στην αυλή εδώ και οχτώ χρόνια. Ο σκύλος γαβγίζει καθημερινά, κάποιες μέρες non-stop όλη μέρα, βράδυ, πρωί, ξημερώματα, ό,τι ώρα να 'ναι.Δεν την βγάζουν ποτέ βόλτα, είναι θηλυκό σκυλί, ωραίο, συμαπθητικό, μέχρι εκεί.Αλλά μόνιμα στην αυλή, ποτέ βόλτα. Ούτε καν όταν έχει καταιγίδα ή χαλάζι ή χιόνι, ούτε τότε δεν ανοίγουν την πόρτα του σπιτιού τους να βάλουν το σκυλί μέσα, πολύ σπάνια το βάζουν μέσα στο σπίτι τους, σπανιότατα.Μια γειτόνισσα είπε κάποτε στον άντρα του σπιτιού που έχει το σκυλί να το βγάζουν πού και πού βόλτα έξω, γιατί τα σκυλιά έχουν ανάγκη από βόλτα κι ότι ακούγεται σε ολόκληρο το τετράγωνο το γάβγισμά του (οχτώ χρόνια έχουν περάσει κι ακόμα γαβγίζει χωρίς λόγο, ενώ θα έπρεπε να έχει μάθει πια τις φάτσες μας, ότι είμαστε γείτονες) και ο άντρας που έχει το σκυλί απάντησε στη γειτόνισσα:'' Μια χαρά είναι το σκυλί, ξέρω τι κάνω, δεν ενοχλεί ο σκύλος μας, αν σας ενοχλεί τόσο πολύ το γάβγισμά του πια, ε, τότε, κλείστε παντζούρια και τζάμια.''Σημείωση: Και με κλειστά παντζούρια και τζάμια, ακούγεται λες και είναι στο διπλανό δωμάτιο.Όσον αφορά την πολυκατοικία που μένω: Η από πάνω κυκλοφορεί με τακούνια μέρα-νύχτα, η λέξη παντόφλες της είναι άγνωστη. Τακούνια κλαπ κλαπ κλαπ θόρυβος, ό,τι ώρα να 'ναι.Έχουμε δύο σκυλιά, ένα στον πρώτο όροφο κι ένα στον τρίτο.Αυτοί που έχουν το σκυλί του πρώτου ορόφου το αφήνουν όλη μέρα μόνο του, μέχρι το απόγευμα που γυρίζουν σπίτι, και το σκυλάκι κλαψουρίζει, κλαίει, βγάζει λυγμούς κι ακούγεται σε όλη την πολυκατοικία.Τα καλοκαίρια δεν το παίρνουν μαζί τους διακοπές, οπότε το σκυλάκι κλαίει ασταμάτητα ό,τι ώρα το πιάσει το παράπονο, ξημερώματα, πρωί, μεσημέρι, δώδεκα το βράδυ, τρεις τη νύχτα.Χώρια που κάνουν θόρυβο οι από πάνω με τα έπιπλά τους συνέχεια.Το χειρότερο απ' όλα: Δε φτάνει που είναι ενοχλητικοί γείτονες, είναι και κουτσομπόληδες. Κάθονται στο μπαλκόνι, κυρίως τα σαββατοκύριακα αλλά κάποιες φορές και καθημερινές και σχολιάζουν όποιον περνάει. Ειδικά αυτοί του πρώτου ορόφου, μία θείτσα κι ο άντρας της, η επιτομή του κουτσομπολιού.Είμαστε στην πόρτα του κήπου της πολυκατοικίας για να μπούμε ή να βγούμε και την ακούμε πάνω από το μπαλκόνι του πρώτου ορόφου που μας σχολιάζει μεγαλόφωνα. Τι φοράμε, πού πήγαμε, τι ώρα ήρθαμε, τι ώρα γυρίσαμε.Την άλλη φορά ρώταγε τον άντρα της τι βιβλίο είναι αυτό που κρατάω στο χέρι μου. Άλλη φορά τι σακούλα κρατάω και τι να έχω μέσα.Δεν περιμένει τουλάχιστον να απομακρυνθούμε για να σχολιάσει, εκεί, μόλις μας δει, κι ούτε τη νοιάζει αν την ακούμε.Αντιπαθητικότατοι γείτονες και αχώνευτοι. Και δε μιλάμε για χωριό, αλλά για γειτονιά του Παλαιού Φαλήρου.