ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στις 24 Σεπτεμβρίου γίνομαι 36. Δεν ειναι απλα αριθμος,Καθόλου δεν πίστευα ότι θα εξελιχθεί η ζωή μου έτσι. Προς το παρον προεχει το θέμα εργασίας. Δεν έχω αγόρι,παιδιά σύζυγο οπότε η δουλειά παίρνει τον πρώτο ρόλο. Δουλεύω (part time) όμως θέλω κατι καλύτερο αλλά φοβάμαι κιολας να αφήσω τη ασφάλεια του τώρα. Τα προηγούμενα5-6 χρόνια τα πέρασα μιζεριαζοντας και έχοντας άνευ προηγουμένου άγχος που με επηρέασε βαθύτατα Ίσως και καταθλιψη, στη δουλειά όλα καλά όμως, χάρη στους συναδέλφους μου. Τώρα αυτό το διάστημα ότι τώρα αρχίζω και ξαναβρίσκω λίγο τον εαυτό μου, θέλω να αρχίσω ξανά γυμναστήριο. Φοβάμαι γιατί αν αλλάξω δουλειά υπάρχει περίπτωση να μην πετύχει και να ξαναπεσω ψυχολογικά όμως φοβάμαι και τη στασιμότητα. Όταν στέλνω βιογραφικά νομίζω ότι είμαι δυνατή και όταν λαμβανω κλήση για Συνέντευξη μου κόβονται τα πόδια. Δεν είναι φυσιολογικό στην ηλικία μου, νιώθω ακόμα ότι δεν έχω ωριμάσει (πάλι δεν είναι φυσιολογικό στην ηλικία μου) να φοβάμαι τόσο μια αλλαγή εργασίας. Δεν είμαι άνθρωπος που του αρέσουν οι αλλαγές θέλω να μένω κάπου και να μου αρέσει κιόλας. Όπου δεν είναι καλά φεύγω. Γιατί να ειμαι έτσι.;