ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω αν θα σας τραβήξει ενδιαφέρον η εξομολόγηση μου , αν θα εγκρίνετε όσα θα πω η αν θα δεχτώ hate . Και θα καταλάβετε αργότερα Γιατι. Εδώ, λοιπόν, θα σας μιλήσω για τα συναισθήματά μου για έναν άνθρωπο. Έναν άνθρωπο που γνώρισα πριν από 2 χρόνια κι ερωτευτηκα όσο τιποτα. Στην αρχή ξεκίνησε σαν πάθος όλο αυτό, κάναμε έρωτα με έντονο παθος κι ένταση. Σκεφτόμουν συνέχεια να κάνουμε έρωτα, έβλεπα ακόμα και στον υπνο μου ότι είμαστε μαζί κι ένιωθα σχεδόν το κορμί του. Αργότερα, κατάλαβα πως δεν ήταν μόνο το πάθος.. Ένιωθα αγάπη για εκείνον, τον αγάπησα για τις ατέλειες του, για το χαρακτήρα του(όποιος κι αν ήταν αυτός), για το μυαλό του, γενικά.. Τον έβαζα πανω απο τον ίδιο μου τον εαυτό, ήταν κάθε μα κάθε μέρα στη σκέψη μου, αγάπησα τα παντα που σχετίζονται με εκείνον. Ίσως σας ακουγεται μελό και λίγο dramatic , αλλά είναι η αλήθεια μέσα από την καρδιά μου. Κι έρχομαι σε αυτό που σας είπα από την αρχή. Εκείνος δε με αγάπησε. Δεν ένιωσε τίποτα από ότι ένιωσα -και νιώθω ακόμα ομολογώ-για μένα. Ήμουν ένα παθος που περνουσαμε καλά γιατί είχαμε έντονη χημεία στο κρεβάτι. Δε μου εδωσε ευκαιρία να του δείξω πόσο τον αγαπώ και ποσο απαραίτητος μου είναι.. Του τα είπα όλα αυτά εννοείται , αλλά δεν νοιάστηκε ιδιαίτερα. Ξέρω ότι θα μου πειτε να προχωρησω και πιστέψτε με το κάνω( τουλάχιστον έτσι δείχνω) βγαίνω ραντεβου, προσπαθώ να γνωρίσω άλλους ,να ξεχάσω αλλά.. Ποτε δε θα νιώθω με κανέναν αυτο το παθος και την μετέπειτα αγάπη που ένιωσα για εκεινονΚανένας δε μπορεί να παρει τη θέση του στην καρδιά μου. Το ξερω καλά. Σπάνια το νιώθεις αυτο για κάποιον. Ξέρω θα μου μείνει απωθημένο για όσα δεν έζησα μαζί του, περαα απο αρκετές βραδιές παθους. Ήθελα μόνο να το πω κάπου, γιατί μέσα μου βαθιά υπάρχει η φιγουρα του...