ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Για εσένα που η 7 Ιουνίου ηχεί απειλητικά στα αυτιά σου. Φοβάσαι. Και φοβάσαι γιατί θα κριθεί, όχι το μέλλον σου, ούτε και εσύ, αλλά η προσπάθεια σου, το ποσό δούλεψες, το ποσό κουράστηκες, το ποσό πάλεψες και εν τέλει τι κατάφερες. Και θα «κριθείς» από πολλούς: καθηγητές, συμμαθητές, γείτονες και από εσένα τον ίδιο. Το πιο σημαντικό ξέρεις όμως ποιο είναι; Η κριτική που θα ασκήσεις εσύ στον εαυτό σου, θησαυρέ μου. Των υπολοίπων η κριτική είναι ήσσονης σημασίας, δεν αποσκοπεί πουθενά, πάρα μόνο στην εφήμερη ενασχόληση με κάτι, κάπως πιο… ενδιαφέρον. Εσύ όμως, εσύ θα κρίνεις τον εαυτό σου και αυτή σου η κριτική είναι που θα σε εξυψώσει ή που θα σε κατακρημνίσει. Δεν είναι απαραίτητα ανάλογη του διαβάσματος η κριτική που θα ασκήσεις, θα είναι απόρροια πολλών παραγόντων. Παραγόντων όμως που αφορούν εσένα ή που σε χαρακτηρίζουν. Να είσαι επιεικής λοιπόν με εσένα, ειδικότερα εάν μόχθησες. Και αν δεν κατέβαλες όση προσπάθεια ήταν απαραίτητη, κάνεις δε σε εμποδίζει από το να αναγνωρίσεις το λάθος σου, να σε συγχωρήσεις και να σκεφτείς τι θα κάνεις στο εξής. Και είναι πολλοί οι δρόμοι που σου ανοίγονται.Αλήθεια τώρα γιατί διαβάζεις αυτό το ποστ; Είσαι σκυμμένος/η πάνω από τα βιβλία σου και κάνεις ένα μικρό διάλειμμα παρέα με το κινητό σου; Προσπαθείς να ξεφύγεις από διαγωνίσματα εφ'ολης της ύλης, τις συνεχείς επαναλήψεις και τα λεγόμενα “sos”, τα οποία ποτέ, να ποτέ, δεν πρέπει να εμπιστεύεσαι; Εάν λοιπόν κανείς ένα μικρό διάλειμμα, καλά κάνεις. Και έπειτα συνέχισε! Με όρεξη, με υπομονή και επιμονή.Και για αύριο το πρωί μην κανονίσεις τίποτα. Ούτε διάβασμα, ούτε ύπνο. Θα πας σχολείο. Και ας κρατούσες τόσο καιρό τις απουσίες σαν πολύτιμα διαμάντια για το τέλος της χρονιάς, προκειμένου να διαβάσεις. Αύριο έχει σχολείο. Όπως το άκουσες. Θα μπεις φβ τώρα επί τόπου, θα ενημερώσεις την παρέα πως αύριο έχετε συνάντηση κορυφής, με μία μικρή απειλή μην τολμήσουν και δεν έρθουν!, θα ξυπνήσεις αύριο, θα ετοιμαστείς και θα πάρεις τον δρόμο για το σχολείο σου. Τον ίδιο δρόμο που παίρνεις τρία χρόνια τώρα για το λύκειο σου. Θα πιάσετε όλη η παρέα τα τελευταία θρανία της τάξης και θα κάνετε ό,τι τρέλα σας έρθει στο νου, με κάποιο μέτρο φυσικά! Θα γελάσετε, και σας παρακινώ να γελάσετε μέχρι δακρύων, θα βγάλετε φωτογραφίες, βιντεάκια, θα ό,τι αστείο δεν έχετε πει κατά τα μαθητικά σας χρόνια. Θα κοιτάξεις τον χώρο γύρω σου, τις σχολικές αίθουσες, τα θρανία, τις έδρες, τα μαθητικά γέλια, το προαύλιο, τους πίνακές, τις παρατηρήσεις των καθηγητών, την αυστηρότητά τους. Θα κλείσεις τα μάτια και θα φυλακίσεις όλες αυτές τις στιγμές που περνάνε ανεπιστρεπτί τώρα και εσύ δε μπορείς να καταλάβεις. Θα φυλακίσεις όλες τις στιγμές και τις εικόνες μέσα σου, στο μυαλό σου, στη ψυχή σου. Δεν θα τις έχεις εύκαιρες κα ολοζώντανες για πολύ καιρό ακόμη μπροστά σου. Είναι οι τελευταίες μέρες. Ένας κύκλος κλείνει, σιγά-σιγά σε αποχαιρετά. Ένας κύκλος που θα σου λείψει, πολύ, όσο και αν τώρα αυτό σου φαίνεται αστείο ή ασήμαντο ή απίθανο.Και έπειτα θα γυρίσεις σπίτι σου, θα ανοίξεις τα βιβλία σου και θα συνεχίσεις τον αγώνα σου, για όσο έμεινε και για όσο αντέχεις. Και έμεινε λίγο και εσύ άντεξες πολύ και υπολείπεται λίγη ακόμη αντοχή. Τελειώνει σιγά-σιγά.