ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πως μου λείπει να κάνω μια βόλτα χαλαρή, χωρίς έγνοιες, να τρέξω μέχρι να σταματήσει για λίγο η αναπνοή μου και να σταθώ για λίγο σε ένα παγκάκι...Πως μου λείπει να αρχίσω να γελάω νευρικά, να πειράζω την αδερφή μου, να με πειράζει κ αυτήν και να γελάμε σαν οκτάχρονα.Πως θα ήθελα να είμαι πιο μικρός, να κυνηγήσω πιο πολύ τα όνειρά μου.Ο καλύτερός μου φίλος είναι πια ο υπολογιστής.Εκεί χαζεύω, σε αυτόν τα λέω όλα, αυτός ξέρει τα προβλήματά μου, αυτός με βλέπει να κλαίω, να σκέφτομαι, να κοιμάμαι, αυτός με νανουρίζει, με ξυπνάει και μου δίνει ελπίδα για την αυριανή μέρα..Ξέρω ότι δε θα γίνω μάλλον ποτέ το επάγγελμα που είχα όνειρο να κάνω.Δε θα με ερωτευτούν γιατί εγώ δε μπορώ να ερωτευτώ.Κάθε μέρα που ξημερώνει όμως είναι διαφορετική.Ίσως κάτι να αλλάξει, έστω για λίγο να ελπίζω ξανά ότι κάτι μπορεί να αλλάξει...Και ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που με κάνουν να ξεχνιέμαι και τους αγαπώ πολύ...