Εντάξει άνθρωποι μπαίνουν και βγαίνουν απ'τη ζωή μας συνεχώς. Κάποιοι πιο σημαντικοί άλλοι λιγότερο. Πάντως, όσο σημαντική και να ήταν η Ιωάννα για σένα, δεν είναι πλέον. Γιατί άμα ήταν θα επικοινωνούσες και θα προσπαθούσες να τη βάλεις στη ζωή σου πάλι. ΥΓ. Ξέρω ότι θα σου φανεί λίγο κακία αυτό που θα σου πω, αλλά γράφεις πολύ κλισέ. Κι εντάξει δεν είναι κακό για μια εξομολόγηση, απλά επειδή φαίνεται να έχεις μια όρεξη συγγραφική, στο λεώ.
27.4.2015 | 01:06
Για μία Ιωάννα
Ήταν κάποτε δύο φίλες, που τώρα πια δεν είναι. Έγιναν κάποτε φίλες επειδή οι ετερόκλητοι χαρακτήρες τους ήθελαν να ανταλλάξουν μερικά στοιχεία τους μεταξύ τους – η μία, ήρεμη, με χρυσά μαλλιά που έλαμπαν στον ήλιο, με παιδικό χαμόγελο και μια σπάνια αθωότητα. Η άλλη, επαναστάτρια, με πράσινα μάτια που κόβανε σαν σπαθιά, με δυνατό γέλιο και μία αστείρευτη ζωντάνια. Το πλήρωμα του χρόνου ήρθε, και τα στοιχεία που τόσο λάτρεψε η μία στην άλλη χάσανε τη μαγεία τους, άρχισαν να φθείρονται, μέχρι που πια είχαν αρχίσει να γίνονται ενοχλητικά. Ποτέ δεν ειπώθηκαν σκληρά λόγια, η σιωπή ήταν αρκετή για να γίνουν όλα αντιληπτά, και όπως τόσο ξαφνικά δέθηκαν, έτσι χάθηκαν. Υπάρχουν φορές που οι αναμνήσεις έρχονται σαν κατακλυσμός στα μονοπάτια του μυαλού, φορές που το «γιατί» ακούγεται δυνατά μέσα στην απόλυτη ησυχία, φορές που η πρασινομάτα σκέφτεται την χρυσομαλλούσα, φορές που πραγματικά της λείπει. Και αν πια δεν υπάρχει επιστροφή, και αν κάποτε η χρυσομαλλούσα το διαβάσει αυτό, να ξέρει ότι την αγαπώ πολύ και ας μη μπορέσω ποτέ ξανά να της το πώ.
1
