@caravanΣυμφωνω με το λεμονι. Προσωπικα περιμενω απο τους ανθρωπους με τους οποιους συναναστρεφομαι να ειναι ειλικρινεις απεναντι μου, τουλαχιστον σε ο,τι εχει να κανει με τη σχεση τους μαζι μου. Δεν εχει καμια σημασια για μενα αν με ξερεις 5 ωρες, 5 μερες ή 5 χρονια, το να εισαι σωστος απεναντι στον αλλον, να τον σεβεσαι και να μην τον κοροιδευεις ειναι δειγμα συναισθηματικα ωριμου ανθρωπου. Μη μου πεις προσωπικα θεματα (τα οποια μπορει να μη θελεις να μοιραστεις με το που με γνωρισες) αλλα το πως βλεπεις αυτο το μεταξυ μας ναι, οφειλεις να μου το πεις. Για να ξερω και γω τι να περιμενω και που βαδιζω.Υπαρχουν ανθρωποι που δεν ξερουν τι θελουν ή που δεν εχουν θαρρος να πουν αυτο που νιωθουν ή που δε νιωθουν σε καποιον, αλλα αντιθετως προτιμουν να υποκρινονται και να κοροιδευουν. Αυτο ομως δε σημαινει οτι πρεπει να θεωρειται απο μας φυσιολογικη και αποδεκτη αυτη η υποκρισια και αντιστοιχα να θεωρειται παραλογη η απαιτηση μας να ειναι ο αλλος ειλικρινης και ξεκαθαρος, οταν τον ξερουμε λιγο καιρο. Τι σημασια εχει το χρονικο διαστημα? Οταν εγω αντιμετωπιζω τον αλλον με σεβασμο, απαιτω το ιδιο και απο κεινον. Πραγματα που με αφορουν και θα πρεπε να τα ξερω, θελω να τα ξερω. Τοσο απλα. Επισης προφανως και επηρεαζεται η ψυχολογια σου οταν μιλας με εναν ανθρωπο καθημερινα ολη μερα με μηνυματα, εχετε βρεθει δυο φορες, σου προτεινει να βρεθειτε κ τριτη κ μια μερα πριν στο ακυρωνει επειδη κατι κακο του συνεβη. Κατι κακο που δεν ξερεις σε τι βαθμο ειναι κακο, αν προκειται δηλαδη για θανατο, για μια απλη ατυχια, για αρρωστια κλπ... Εδω εναν αγνωστο βλεπουμε στο δρομο να κλαιει κ στενοχωριομαστε και παμε να τον ρωτησουμε αν ειναι καλα, δεν θα επηρεαστω οταν ενας ανθρωπος που γνωριζω λιγο παραπανω κ που εχω περασει κ καποιο χρονο μαζι του μου πει οτι κατι κακο του συνεβη? Δεν λεγεται υπερευαισθησια αυτο, ενσυναισθηση λεγεται. Εσενα δε θα σε αγγιζε? Ναι οκ, δεν επεσα και σε καταθλιψη, αλλα οταν τον σκεφτομουν μεσα στη μερα αναρωτιομουν αν ειναι καλα και ανησυχουσα.Ξαναλεω, το θεμα μου δεν ειναι το γιατι εξαφανιστηκε, στην τελικη δεν τον ηξερα τοσο πολυ ωστε να προλαβω να τον ερωτευτω, το θεμα μου ειναι γιατι να μην μου πει ξεκαθαρα οτι δεν γουσταρει να το συνεχισουμε. Μπορει να κανω λαθος, αλλα δεν θεωρω οτι οντως του συνεβη κατι κακο. Αυτο δειχνει η ολη σταση του απο τοτε που ξεκινησε αυτο το "κατι κακο".
28.3.2020 | 22:54
για να αλλαξουμε λιγο θεμα...
Οχι δεν θα μιλησω παλι για τον Covid...Που λετε, γνωριζω ενα παιδι στη δουλεια (προ COvid εποχη) και με μεσολαβηση τριτου ανταλλασσουμε αριθμους, μιλαμε απο μηνυματα και κανονιζουμε να βγουμε. Ολα καλα, κατεληξε το πραγμα στο κρεβατι και συνεχιζουμε να μιλαμε απο μηνυματα τις επομενες μερες ωσπου κανονιζουμε (με δικη του πρωτοβουλια) την επομενη συναντηση. Παλι ολα ωραια, ολα καλα. Συνεχιζουμε τις επομενες μερες να μιλαμε (σημειωτεον εστελνε πολυ συχνα) κ μου προτεινει να βρεθουμε την Τεταρτη. Την Τριτη μου στελνει μηνυμα οτι δεν θα μπορεσει να βρεθουμε αυριο γιατι του συνεβη κατι ΚΑΚΟ. Τον ρωταω τι εγινε, μου λεει θα σου πω απο κοντα οταν λυθει το προβλημα. Εγω να βαζω με το μυαλο μου τα χειροτερα, να μην ξερω τι να σκεφτω και ταυτοχρονα να εκνευριζομαι που ενω μου λεει οτι κατι κακο του συνεβη, με αφηνει να βασανιζομαι και δεν μου λεει αν ειναι θεμα υγειας, αν ειναι γενικα σοβαρο οσο κ αν επεμενα και ρωτουσα. Τις επομενες μερες, απο κει που μιλουσαμε με μηνυματα σχεδον ολη μερα, σταματαει να στελνει. 2-3 μερες μιλησαμε με δικη μου πρωτοβουλια (αντε να εστειλε κ αυτος καμια φορα) και τον ρωτουσα τι γινεται με το θεμα του κ μου απαντουσε γενικουρες του στυλ "προσπαθω να το λυσω κλπ". Εγω να τα παιρνω ακομα περισσοτερο που δεν μου λεει τι εχει γινει κ να αναρωτιεμαι αν ειναι τοσο σοβαρο που δεν εχει χρονο/διαθεση να μου στειλει ή αν υπαρχει αλλος λογος που δε μου στελνει. Ωσπου την τριτη μερα, εφοσον αυτος δεν εστελνε, του λεω "αυτο που συνεβη ειναι τοσο σοβαρο που δεν εχεις χρονο να μου στειλεις?". Μου απανταει οτι ναι ηταν δυσκολες αυτες οι μερες και με ρωταει αν ειμαι καλα. Μιλησαμε για 5-10 λεπτα ωσπου δεν συνεχισα τη συζητηση γιατι εβλεπα οτι δεν τραβαει. Την επομενη μερα δεν εστειλα τιποτα και κλασσικος αντρας, με το που μυριστηκε οτι η θαυμαστρια του τον αγνοησε, εστειλε να δει τι παιζει. Του απαντησα πολυ ψυχρα και εκοψα σχεδον τη συζητηση. Απο τοτε καμια επικοινωνια ουτε απο κεινον ουτε φυσικα απο μενα, που ενω στην αρχη οντως ειχα πιστεψει οτι κατι του συνεβη και ανησυχουσα κιολας, καταλαβα οτι μαλλον αυτο ηταν μια δικαιολογια και οτι απλα για καποιο λογο δεν ειχε το θαρρος να μου πει την αληθεια, οποια και αν ηταν αυτη (εχει αλλη?βαρεθηκε?δε γουσταρει?). Λιγες μερες μετα τον συναντω τυχαια στο δρομο και με το που με βλεπει σκαει ενα χαμογελο μεχρι τα αυτια λες και ημασταν ζευγαρι κ με ειδε μετα απο ενα μηνα. Με ρωταει τι κανω χαμογελωντας, του απαντω ενα καλα και φευγω.Οχι, δεν ειναι το θεμα μου το γιατι με παρατησε οπως θα περιμενατε..Το θεμα μου ειναι αλλο...Το θεμα μου ειναι το γιατι μερικοι ανθρωποι αρεσκονται να παιζουν ετσι με τα συναισθηματα των αλλων και τους αντιμετωπιζουν λες και ειναι ενα τιποτα. Δεν γουσταρεις φιλε, οκ, σεβαστο. Γιατι απλα δεν μπορεις εστω με εμμεσο τροπο να μου το δειξεις (αν σου ειναι δυσκολο να μου το πεις) κ αντ' αυτου μου λες βλακειες οτι δηθεν κατι κακο σου συνεβη για να αποφυγεις τη συναντηση μας, με αφηνεις εμενα να αναρωτιεμαι αν ειναι θεμα υγειας, αν επαθε κατι καποιος δικος σου, για να διαπιστωσω μετα απο λιγο καιρο οτι μαλλον κανενα κακο δεν συνεβη, απλα δεν εχεις το θαρρος να μου πεις την αληθεια? Φιλε οταν λες σε καποιον οτι σου συνεβη κατι κακο, αυτος ο ανθρωπος θα ΑΝΗΣΥΧΗΣΕΙ, γιατι δεν ειμαστε πετρες, ειμαστε ανθρωποι με ενσυναισθηση και μας επηρεαζουν τα προβληματα που μπορει να εχει ενας συνανθρωπος μας. Δεν μπορω να πιστεψω οτι καποιος ανθρωπος ειναι δυνατον να ειπε κατι τετοιο ως δικαιολογια για να με αποφυγει, αλλα απο την αλλη μετα απο τοση αδιαφορια εκ μερους του, δεν μπορω να πιστεψω οτι ναι ενδιαφεροταν για μενα κ οτι οντως κατι του συνεβη. Δηλαδη και κατι να σου συνεβη, διατηρεις μια επικοινωνια με τον αλλον αν ενδιαφερεσαι, εστω τα τυπικα. Η εστω λες δεν θελω να μιλαμε αυτες τις μερες, δεν ειμαι καλα. Δεν εξαφανιζεσαι. Κ ακομα χειροτερα σε βλεπω λιγες μερες μετα κ εισαι τρισχαρουμενος και προσποιεισαι οτι χαρηκες και αντιδρας λες και σου ελειψα τοσο πολυ. Αν σου ελειπα δεν θα περιμενες να με συναντησεις τυχαια για να μου το πεις, θα ειχες κανει κατι πιο δραστικο. Αρα προφανως και ΔΕΝ σου ελειψα. Αρα γιατι αυτη η υποκρισια? Γιατι λογω της δικης σου ανικανοτητας να μου πεις την αληθεια με βαζεις εμενα σε μια διαδικασια αγχους, πιεσης, φοβου, ανησυχιας και φυσικα στο τελος ολου αυτου με γεμιζεις και με χιλιαδες ψυχολογικα και ανασφαλειες που θα μεταφερω στην επομενη σχεση που θα συναψω με τον οποιονδηποτε? Ποση ανωριμοτητα να δεχτω απο εναν ανθρωπο κοντα στα 30?
13
