ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Απο τότε που τον γνώρισα έχω αλλαξει.Πριν ζούσα μόνη μου, ανεξάρτητη, με τον εαυτό μου. Οτι ώρα ήθελα έβγαινα, με όποιον ήθελα μιλούσα, έκανα σεξ, όποτε ήθελα εγώ. Δεν είχα κάτι να κρύψω. Που και που μάζευα κόσμο στο σπιτι, κάναμε κραιπάλες. Σηκωνόμουν αν έλαχε και στις μία τα ξημερώματα και πήγαινα όπου ήθελα. Είχα και έχω τη δουλειά μου, τα έβγαζα δύσκολα αλλά είχα πλήρη ελευθερία. Το μόνο που μου έλειπε ήταν η αληθινή αγάπη. Και υπήρχαν φορές που έμενα μόνη μου στο σπίτι και το ένιωθα πολύ έντονα αυτό.Απο τότε που είμαι μαζί του, άλλαξα. Έχω μετατραπεί σε καλή νοικοκυρά, που μαγειρεύει, που συμπεριφέρεται πιο υπεύθυνα και που δεν αλητεύει. Ποτέ. Τώρα που έχω τον άνθρωπό μου, μένω μαζί του, δεν έχω πια εκείνη την αίσθηση της άγριας ελευθερίας. Κάτι έχασα και κάτι κέρδισα. Υπάρχουν φορές που μου λείπει η παλιά μου ζωή. Αλλά μετα τα ζυγίζω και βλέπω οτι δεν αξίζει η ανασφάλεια. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι για πάντα, κάποια στιγμή τα νιάτα θα φύγουν και τι θα μείνει?Δε σκοπεύω να τον αφήσω να φύγει απο τη ζωή μου. Είναι ο μοναδικός που κατάφερε να αλλάξει ότι δε μπόρεσε κανείς 30 χρόνια τώρα. Τα γράφω αυτά με αφορμή μία εξομολόγηση οτι ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Εγώ άλλαξα... ή έιναι ιδέα μου? Καμιά φορά φοβάμαι μήπως μια μέρα τον πάρω απο το χέρι και αρχίσω να τον τρέχω μακριά. Ειδικά σε κάτι περιπτώσεις όπου οι 'οικογενειακές υποχρεώσεις' μου πέφτουν βαριές, δε θέλω να παντρευτώ. Το θεωρώ άνευ νοήματος. Τον αγαπάω όμως, και παρεμπιπτόντωσ, αν κάποια απο εσάς που λέτε οτι 'έχει σχέση αλλά θα τον διεκδικήσω' πλησιάσει προς τα εδώ, σας υπόσχομαι οτι θα μετανιώσετε την ώρα και τη στιγμή. Αυτά