ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πόσοι ανρθωποι μας λείπουν τελικά; Αυτοί που χάνουμε σε μια στιγμή, κι αυτοί που φεύγουν για πάντα από δίπλα μας. Πόσο μας λείπουν και με νύχια και με δόντια κάνουμε πίσω, έχουμε τόσα να τους πούμε αλλά δεν το κάνουμε η επειδή δεν έχουμε την επιλογή η και για να προστατέψουμε τον εαυτό μας. Το ήξερα ότι θα μου λείπεις τόσο, αλλά να μου βγάζεις ακόμα συναισθήματα. Κάθε μέρα λέω δεν θα σε ήθελα ξανά δίπλα μου, αλλά λέω ψέματα. Πόσο θα ήθελα να σε έπαιρνα τηλέφωνο, να μιλούσαμε με τις ώρες, μου λείπεις καθε μέρα. Την μια μέρα σε μισώ και την άλλη θέλω τόσο πολύ να σε πάρω αγκαλιά και να τα πούμε. Θυμάσαι που σε έλεγα πιγκουινακι; Επειδή φορούσες πιτζάμες με τρείς πιγκουίνους πάνω, τότε που είμασταν σε απόσταση επειδή είμαστε από άλλες πόλεις, συγκεκριμένα πολλά χιλιόμετρα μακριά. Μου έλειψες ρε, μου έλειψε η μορφή σου, το πρόσωπο σου, οι συζήτηση μας, Όλα. Ξέρω, ίσως να σου τα έλεγα, φοβάμαι όμως. Μπορεί και να κάνω το μεγαλύτερο λάθος μου που δεν σου μιλάω, αλλά να ξέρεις ότι φοβάμαι. Η Μαρία ειμαι, το μαριωρη όπως με λες τώρα. Αλλά ξέρω ότι ποτέ δεν θα μπεις εδώ μέσα να το διαβάσεις. Να ξέρεις ότι μου λείπεις πολύ, και η μόνη σκέψη μου είναι η συντροφικότητα σου, το χαμόγελο σου και γενικά εσύ, σαν ανρθωπος, έτσι καλός κ;ο έξυπνος που ήσουν. Φιλιά στη Λαμία...