ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μετράω 10 χρόνια. 10 χρόνια από τότε που μπήκες στην ζωή μου. Ναι, τότε ήμουν πιτσιρίκι, ανέμελο, ανώριμο, όμως σε ‘ερωτεύτηκα’. Δεν ήξερα τι σημαίνει αυτό, πως έπρεπε να το χειριστώ. Ήμουν παιδί, όπως και εσύ. Και τα αγόρια σε αυτήν την ηλικία ακόμα πιο ανώριμα. Μου ζητούσες τις σημειώσεις μου από το μάθημα των Αρχαίων, με πείραζες –όπως όλα τα ‘κακά’ αγόρια πειράζουν τα κορίτσια-, αν και εσύ ήσουν από τα ‘καλά’ αγόρια, από τους πρώτους μαθητές κλπ. Το γυμνάσιο κάπως έτσι πέρασε. Μου άρεσαν και άλλοι. Μην ξαφνιάζεσαι. Μετά στο Λύκειο γνώρισα την πρώτη μου σχέση. Ακούγεται πολύ ‘ώριμο’ και ‘μεγαλίστικο’, το ξέρω. Όμως υπήρχες πάντα στο μυαλό μου. Όταν χώρισα, έκλαψα, έκλαψα πολύ, πιο πολύ γιατί λυπόμουν τον εαυτό μου και όχι γιατί απλά ‘λυπόμουν’. Είναι αστείο το ότι σκέφτηκα «Α… είμαι ελεύθερη, άρα μπορεί και να γίνει κάτι μεταξύ μας». Ένα χρόνο πριν με είχες μισο-φιλήσει, ξαπλωμένοι σε ένα κρεβάτι, στο ξενοδοχείο που μέναμε στην εκδρομή. Ένιωθα τύψεις γιατί αισθανόμουν ότι τον απατούσα μόνο και μόνο επειδή εκείνο το βράδυ παρά την μακροσκελή συζήτηση μας περί αυτού, τελικά αρνήθηκα να γίνει το οτιδήποτε μεταξύ μας, όσο και αν το ήθελα… Ένα χρόνο μετά, λίγες εβδομάδες μετά τον χωρισμό μου, το σκηνικό επαναλαμβάνεται σε άλλο ξενοδοχείο, σε άλλη πόλη. Αχ Θεσσαλονίκη… μου θυμίζει εσένα. Δεν το περίμενα, τόσα χρόνια και τώρα με φίλαγες και χανόμουν στην αγκαλιά σου. Αλλά το timing δεν ήταν καλό. Πανελλήνιες, διάβασμα, άγχος κλπ κλπ. Κράτησε για λίγο, ότι και αν ήταν αυτό που ζήσαμε. Έκανα τρελά όνειρα για μας αλλά έληξε άδοξα. Το γιατί δεν το κατάλαβα ποτέ, μπορεί να μην υπήρχε ‘γιατί’. Έκλαψα. Το καλοκαίρι συναντηθήκαμε ξανά, κάτω από ‘περίεργες συνθήκες’, σε ένα νησιώτικο σοκάκι. Πήγαινες γυρεύοντας εκείνο το βράδυ, αλλά και εγώ δεν έπρεπε να δώσω συνέχεια σε κάτι που δεν είχε νόημα για σένα. Πληγώθηκα. Πληγώθηκα πολύ. Σεπτέμβριος μήνας, περνάμε στην ίδια πόλη για σπουδές. Από τότε όπου και αν βρεθώ σε ψάχνω στο πλήθος, όμως δεν έχω το θάρρος να σου μιλήσω. 4 και χρόνια μετά, ακόμα στην ίδια πόλη, ακόμα ανασαίνουμε τον ίδιο αέρα. Όσο δεν σε έβλεπα αυτά τα χρόνια τόσο σε ξέχναγα. Όμως, σε είδα… και με είδες. Δεν μιλήσαμε καθόλου. Σκεφτόμουν τι θα σου έλεγα για ώρες ολόκληρες. Να ξέρεις, υπάρχεις ακόμα μέσα μου, κατακλύζεις το μυαλό μου πολλές φόρες για ώρες και για μέρες ακόμα. Προσπαθούσα τόσα χρόνια να πείσω τον εαυτό μου ότι είναι όλα ‘στο μυαλό’ μου και ότι αρκεί να πάω παρακάτω. Δεν τα κατάφερα. Πήγα παρακάτω, αλλά όπου και να πάω σε κουβαλάω μαζί μου. Ο κύκλος μας δεν έκλεισε ποτέ και ίσως ασυνείδητα ελπίζω ότι κάτι, κάποια στιγμή θα συμβεί. Κάτι καλό. Είσαι στο μυαλό μου…