ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η ζωή απ'το κρεβάτι.Οι κινησεις της περιοριζονται σε απλο τεντωμα των χεριων που και αυτο με τον καιρο λιγοστευει.Το ταβάνι βλέπει μονίμως τη μιά της πλευρά, όπως η Γη βλέπει μονάχα μιά πλευρά απ'το φεγγάρι.Η σάρκα της τσαλακώνεται και ματώνει, έτσι σαν προσπαθεί να γυρίσει πλευρό Νομίζεις θα σκίσει. Και όντως.50τετραγωνικά σπίτι για να καλύπτει η γιαγιά ένα κρεβάτι 1×2. Το μπάνιο της δεν είναι πια μπανιο. Απλα ένα δωμάτιο που έχει μέσα ντουζιέρα, λεκάνη, νυπτήρα. Όχι αυτήν. Η κουζίνα, όχι πια κουζίνα. Έχει μόνο εστίες, νεροχύτη, ψυγείο. Ποτέ πια αυτήν.Η αυλή; Η αυλή με την πελώρια καρυδιά που έριχνε τη σκιά της να δροσίσει ολόκληρο το χωριό φαινόταν πια σαν κομμάτι απο πάζλ, μονάχα από την πόρτα που κάθε τόσο άνοιγε, να της υπενθυμίσει ότι είναι σπίτι... Βλέπεις η γιαγιά καμιά φορά ξεχνά.Το φως την λούζει να ξεπλύνει τις πληγές, μια πεταλούδα πετά γύρω της σαν να χει μόλις δει το πιό όμορφο λουλούδι. Πετω κοντά της και εγώ και της φιλάω τα χέρια. Έχουν μια γεύση απο ουρανό. Κλείνω τα μάτια. Τα πνευμόνια μου γεμίζουν ζεστό αέρα.Η γιαγιά μου τραγουδάει τα πιο γλυκά τραγούδια. Κάθε φορά και διαφορετικά. Η μαγεία τους έγγυται στο ότι γράφονται επιτόπου. Κι έτσι δεν έχεις κανένα τραγούδι ίδιο με ένα παλιό.Η γιαγιά μου δεν ξέρει να γράφει ούτε το όνομά της. Κλαίει ακόμα που και που στα κρυφά.Για άλλους η γιαγιά μου είναι αγράμματη. Για μένα είναι η ίδια σχολείο.Την αγαπώ.-Α.Μ. ❤(Δεν ξερω αν ειναι οι εξομολογησεις το σωστο σημειο στο ιντερνετ για να δημοσιευσω τετοιες σκεψεις ανώνυμα, αλλα δεν ξερω πού αλλού θα μπορούσα)