ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν από περίπου δύο χρόνια, πήρα κι εγώ μια βαλίτσα (3 για την ακρίβεια) στο χέρι και έφυγα 9517 μίλια μακριά για να κάνω μεταπτυχιακό , ίσως και να έμενα για πάντα εκεί. Στην πραγματικότητα δεν ήθελα να φύγω αλλά μιας και έχω τάσεις φυγής γενικώς, θεώρησα πως ήταν η καλύτερη στιγμή για μια καινούρια αρχή. Χωρίσ αγόρι, χωρίς προοπτική εργασίας στην Ελλάδα και με τεταμένες οικογενειακές και εσωτερικές σχέσεις , έφυγα για να ξεφύγω. Και από έμενα μέσα σε όλα. Να βγώ από την βολή μου, να νιώσω πως αν καταφέρω κάτι θα το κάνω μόνη μακριά από όλους αυτή τη φορά. Ηθελα να δοκιμάσω και να δοκιμαστώ. Να ξεπεράσω τα όρια του εαυτού μου.Έτσι και έγινε. Ναι μεν είχα ένα βάρος στην καρδιά αφού οτι αγαπούσα το εβλεπα να ξεμακραίνει, και δεν ήξερα αν και πότε θα γυρνούσα πίσω πια, Αλλά ταυτόχρονα είχα και τον ενθουσιασμό που σου προκαλεί το άγνωστο, και την αδρεναλίνη με το κουράγιο να χάσω από τα μάτια μου το λιμάνι μου και την ασφάλεια του,για να ανακαλύψω καινούριους ωκεανούς. Δεν θα το κρύψω, και εξ’άλλου είναι παγκοσμίως γνωστό πως οι σχέσεις μητέρας και κόρης είναι συνήθως των άκρων. Και αυτο γιατί η αγάπη και ο εγωισμός της μάνας (πάντα θα είμαι για εκείνη το παιδι ΤΗΣ) συγκρούεται με τα θέλω και την ελευθερία της κόρης, ένιοτε. Έτσι έγινε και με μένα. Μέχρι και τον τελευταίο μήνα πρίν την αναχώρηση μου με παρακαλούσε να αλλάξω προορισμό, για να είμαι πιο κόντα της, “τουλάχιστον στην Ευρώπη βρε καρδούλα μου.” Το επιχείρημα γνωστό με τάσεις να προκαλεί τύψεις σε εμένα που έφευγα. “Να σαι καπου κοντά ΜΟΥ, γιατί αν συμβεί κάτι δεν θα είμαι εκεί σε δυο-τρεις ώρες.” Δεν την κατηγορώ. Καταλαβαίνω τον πόνο της μάνας όταν το παιδί φεύγει απο τη φώλια για να πετάξει με τα δικά του φτερά. Και κατα τη γνώμη μου, εγω δεν ήμουν πια παιδί. 25 χρονών και ήθελα επιτέλους να παράγω κάτι δικό μου, μακρία από την ψεθδαίσθηση της ασφάλειας και την ματαιότητα του γνώριμού ο΄σο δελεαστικό κι αν είναι.Η σχεδόν μόνιμα τεταμένη σχέση με τη μητέρα μου ήταν και ένας λόγος να αποδεσμευτώ από τη σπηλιά που ναι μεν αγαπούσα αλλα δεν εκτιμούσα (σποιλερ αλερτ), και επιτέλους να φύγω πολύ πολύ μακριά από το πεδίο δράσης της. Αυτή τη φορά δεν μπορούσε να με ελεγχει, να μου φαίρεται σαν 5χρονο, να με καταπιέζει, να με αγκαλιάζει και να με φροντίζει.Παρ’όλο τον σπαραγμό της καρδιάς της λοιπόν, μου έδωσε τελικά μετά απο πολύ κόπο , κλάμματα, σπασίματα βάζων στο σπίτι από τα νεύρα, την ευχή της και το εισητήριο ανευ επιστροφής. Μέσα σε όλα και ενα γράμμα που μου είπε να ανοίξω μόνο οταν προσγειωθώ στην άλλη γη, στα άλλα μέρη. Ήμουν σίγουρη πως θα προκαλούσε βροχή δακρύων το γραμμά και ήμουν ήδη σε ευάλωτη θέση οπότε αποφάσισα να το ανοίξω, όταν θα αισθανόμουν έτοιμη και δυνάτη, τόσο ωστέ να μην πάρω το πρώτο αεροπλάνο επιστροφής. Γιατι ναι, η ξενιτια και το να νιωθεις ολομόναχη σε ενα μερος που δεν ξέρεις και δεν σε ξέρει κανένας είναι όχι απλά μια προκληση για να ξεπερασεις και το παραμικρό σου όριο, αλλά και να ανακαλύψεις τον ίδιο σου τον εαυτό μακριά από ανθρώπους που επηρεάζαν το είναι σου μέχρι τότε. Ευτύχως που είχα τα μαθήματα και καλους συγκατοίκους για να μη σκεύτομαι πόσο μου έλειπαν ολοι και όλα. Τουλάχιστον για τους πρώτους μήνες. Μετά ηρθε η συνήθεια , το δέσιμο με τους ανθρώπους, ο ενθουσιασμός για το πανεπηστημιο και την ανακάλυψη ενός νέου τρόπου ζωης, κουλτούρας και γενικώς ηπείρου!Όμως το αγχος και η στεναχώρια του π΄ρωτου καιρού είχε αντίκτυπο στο ανοσοποιητικο μου και ψυχολογικο μου “συστημα.” Και για ολο εκείνον τον καιρό μόνο ένας ανθρωπος με παρότρυνε να συνεχίσω , να τα καταφέρω, πλήρωνε υπέρογκα ποσά για να γιατρευτώ και ποτέ μα ποτέ δεν μου είπε παρατα τα και γύρνα , όσο και αν τη συνεφερε αυτό. Και η αληθεια είναι πως μόνο σε εκείνη στρεφόμουν και ήταν η πρωτη μου σκέψη και στις ευτυχισμένες στιγμές που ήθελα να μοιραστώ, αλλά καισ τις δύσκολες που επρεπε να ξεπεράσω. Όχι δεν έπρεπε να φύγω χιλιάδες μίλια μακριά για να την εκτιμήσω, Επρεπε να αναγνωρίσω εκείνη μέσα στον εαυτό μου, κατι που αρνιόμουν επί χρόνια να δεχτώ, να αγκαλιάσω και τα καλά και τα κακά, και οτι μπορούσα να το διορθώσω ή να το δυναμώσω. Μόνο όταν κατάλαβα ποια είμαι εγώ και άρχισα να με αγαπώ, καταλαβα πως ήμουν ενακομμάτι της. Και πόσο την αγαπώ. Και πόσο θα μου έλειπε, ακόμη κι αν γινόταν ο τριτος παγκόσμιος μέσα στο σπιτι. Άκομη κι αν δεν δεχόταν πως μεγάλωσα, πως ωρίμασα και πως είμαι καλύτερη στη μπιρίμπα. Γιατί όταν άνοιξα εκείνο το περίφημο γράμμα, κάμποσο καιρό μετα την άφιξη “στου διαόλου το κέρατο” όπως μου τόνιζε άπειρες φορές για να μου αλλάξει γνώμη, είδα πόσο μπορεί κάποιος να αγαπάει ανιδιοτελώς ακόμη κι αν αυτό συγκρούεται με τον ίδιο του τον εαυτό. Ήταν ένα κατεβατό απαριθμήσεων σημαντικών γεγονότων της ζωής μας, από την παιδική ηληκία και μέχρι σήμερα. Όντως προκάλεσαν δακρυα οι αναμνήσεις καθώς ζωντάνευαν στο μυαλό μου οι εικόνες της αθωοτητάς μου. Το τέλος όμως μου φώτεισε τη καρδιά, και μου προκάλεσε έναν χείμαρο απο δακρυα συγκίνησης. Έλεγε πως με περιμένει να γυρισω, “ειτε για να σε καλοσωρίσω πίσω, είτε για να σου δώσω όλα όσα ξέχασες και όσα θα χρειαστείς.”Σε ευχαριστώ. Δεν έχω άλλο δώρο να σου δώσω εκτός από αυτό. Σαγαπω. Το διαβολάκι σου ! Πένυ