ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μερικές φορές θέλω να την σκοτώσω κι αναρωτιέμαι αν είμαι υιοθετημένη..άλλες πάλι με μια της λέξη στο τηλέφωνο -αφού μένουμε μακριά η μια απ’την άλλη- κάνει τα μάτια μου να γεμίζουν δάκρυα, το παίζω σκληρή βέβαια, καθαρίζω το λαιμό μου κι αλλάζω θέμα.. κι εκείνη, που καταλαβαίνει τις πτυχές της φωνής μου, ακολουθεί θέλοντας να μη μου χαλάσει το χατίρι και προσπαθεί να με κάνει να γελάσω. δεν είναι σαν τις τυπικές μαμάδες. Δεν με παίρνει κάθε μέρα τηλέφωνο, αλλά όταν μιλάμε λύνουμε το κυπριακό.. δεν μου τσιρίζει να βάλω τη ζακέτα μου, αλλά μου λέει τί να φορέσω για να είμαι όμορφη.. δεν μου γκρινιάζει να φάω μπάμιες και μου ζητάει τις δικές μου συνταγές.. δεν μου δίνει καταπιεστικές συμβουλές, αλλά ζητάει τη γνώμη και την άποψή μου..μου μιλούσε από μικρή για θέματα “μεγάλων” και πήρε τόσο φυσικά σχεδόν, τη θέση της σαν την καλύτερή μου φίλη.. και τελικά.. ίσως να μην τα ξέρει κι όλα.. δεν με αφορούν όλα, μάνα είμαι, πόσα να αντέξω, μου λέει γελαστά.. αλλά δεν την αλλάζω με καμιά.. θέλω να τη δω όσο ευτυχισμένη δεν έχει υπάρξει μέχρι τώρα… κι ακόμα κι αν τσακωνόμαστε σαν τα κοκόρια συχνά πυκνά δε με νοιάζει.. ξέρω πως η σχέση μας είναι μοναδική.. λίγο καλτ.. λίγο παραδοσιακή.. λίγο ακραία… λίγο αγαπησιάρικη.. λίγο τρελή…λίγο από πολλά…είναι πολύ όμως μαμάς-κόρηςπεριμένω να μεγαλώσει λίγο ακόμα για να τη δω πώς θα εξελιχθεί..με εκπλήσσει πάντα.. ίσως η αγωνία μου γι’αυτήν, να είναι μεγαλύτερη απ’τη δική της για μένα.. Είναι μάλλον γιατί οι ρόλοι αντιστρέφονται.. μεγάλωσε κι αυτή μαζί με μένα.. και τώρα νιώθω κάπως σαν να είμαι εγώ η μαμά της.. ♥