ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια.Οταν διαβασα το κειμενο σου ταυτιστηκα.Εχω περασει την ιδια φαση.Ηταν πιθανο πως ειχα καταθλιψη μεχρι που διαγνωστικα με αυτη.Ετων 19 τοτε.Ολα τα αντιλαμβανομουν οπως ακριβως τα περιγραφεις(και λιγο πιο μαυρα ισως).Δεν με στεναχωρουσε μονο ο κοσμος,αλλα και ο ιδιος μου ο εαυτος που ειχε εγκλωβιστει σε αυτο το μαυρο κουτι.Αντιλαμβανομουν την καταθλιψη σαν μια μαυρη σκια-φαντασμα που ζουσε μεσα στην κοιλια μου κι αλλοτε κοιμοταν και ημουν ηρεμη και αδρανης κι αλλες φορες ξυπναγε,σιγα σιγα εβγαινε απο την κοιλια μου κι αρχιζε να με ρουφαει,να με καταπινει,να με κανει να χανομαι μεσα στην σκια.Εφτασα στα ακρα,που σημαινει να προσπαθησω να αφαιρεσω τη ζωη μου.Ομως δεν τα καταφερα.Ξερεις γιατι; Γιατι εκει καταλαβα πως δεν μπορεσα να το κανω γιατι εστω και λιγο νοιαζομουν για τον εαυτο μου,για την ψυχη μου.Κι ετσι πηρα την αποφαση να ζητησω βοηθεια απο ειδικο.Ηταν το πρωτο βημα για να διωξω τη σκια που ζουσε μεσα μου.Και τα καταφερα.Εφυγε.Δεν υπαρχει πια.Καμια φορα ειναι περαστικη αλλα δεν την αφηνω με τιποτα να ξαναμπει μεσα.Οταν εμαθα οτι εχω καταθλιψη ο ψυχολογος μου ειπε πως δεν ημουν ουτε η πρωτη ουτε η τελευταια που μου συνεβαινε αυτο.Και του απαντησα πως αυτο δεν με εκανε να νιωσω καθολου καλυτερα,ισα ισα με εθλιβε ακομα περισσοτερο. Δεν ξερω πως σε κανει να νιωσεις η "εξομολογηση" μου,ισως πιο ανακουφιστικα αφου καποιος ταυτιζεται. Ζητω να ταυτιστεις κι εσυ απο το πως εξελιχθηκε η κατασταση μου,να παρεις δυναμη και κουραγιο και να το ξεπερασεις.Και θελω να κλεισω οπως αρχισα, με ενα Γεια. Και το εννοω,υγεια. Ψυχικη υγεια για ολους! Γιατι παντα θα με φοβιζουν περισσοτερο οι ψυχικες ασθενειες. Γεια σου,λοιπον.