25.10.2015 | 22:23
για την Χριστίνα
Δυομισι χρόνια έχουν περάσει και ακόμα μου λείπει η πρωην μου. Δεν περνάει μέρα που να μην την σκεφτώ. Καμιά φορά αφήνω το κινητό σπίτι και όταν γυρίζω κοιτάω μήπως είχα μηνυμά της. Φυσικά ποτέ δεν έχω. Είμαι για λύπηση και το ξέρω. Ξέρω πως θα έχει συνεχίσει τη ζωή της. Ξέρω πως δεν κοιτάει πίσω πια. Ξέρω πως με έχει αφήσει πίσω της. Είχα πιστέψει όσα μου έλεγε. Τώρα δεν πιστεύω τίποτα πια. Μου πήρε την πίστη στους ανθρώπους και αυτό με πληγώνει πιο πολύ απο όλα τα άλλα μαζί. Αυτό το συναίσθημα, πως έχω παραιτηθεί και δεν πιστεύω πια στην αγάπη, στις σχέσεις των ανθρώπων. Πως είμαι μόνη και θα μείνω μόνη μέχρι το τέλος.
