ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χτες κλείσανε 12 χρόνια απο εκείνη την Παρασκευή που η μητέρα μου πέθανε, χτυπημένη σχεδόν μια δεκαετία απο την Νόσο του Κινητικού Νευρώνος ή τελευταία γνωστή σε όλους ALS. Δεν θα σου πω για τα Ice Bucket Challenge, οκ έγινε, μαζεύτηκαν και χρήματα για την έρευνα και δεν θέλω να σχολιάσω όσους το έκαναν για την πλάκα τους. Καλά έκαναν. Μακάρι το γέλιο να είναι μέσα στην ζωή όλων των ανθρώπων. Η μητέρα μου διαγνώστηκε και πάλεψε σχεδόν 10 χρόνια. Με τρια παιδιά στην εφηβεία και μεταεφηβεία. Ήταν πιο δύσκολα απο όσα φαντάζεσαι. Αρρώστησα κι εγώ πριν κλείσω τα 20 με λέμφωμα. Αλλά συνεχίσαμε. Θυμάμαι που την είδα στο ύπνο μου μετά τον θάνατο της και μου είπε ότι έγινε καλά (και δεν πιστεύω σε όνειρα και διαίσθηση). Ένα χρόνο μετά τον θάνατο της αρρώστησα πάλι. Και μετά ξανά.Για χρόνια ολόκληρα έλεγα στον εαυτό μου ότι αυτό είναι κάτι πολύ σπάνιο και ευχόμουν να μην συμβεί σε κανέναν άνθρωπο στον κόσμο. Μάλλον αυτό ήθελα να πιστεύω.Δεν μίλησα στις αδερφές μου για όλα αυτά που διάβασα, για την κληρονομικότητα. Η μια είναι νοσοφοβική μητέρα και η άλλη θηλάζουσα μητέρα. Όμως σήμερα η πρώτη μου είπε ότι τα ξέρει όλα, για τις έρευνες, την κληρονομικότητα , όλα. Φυσικά την καθησύχσα λέγοντας της ότι πρέπει να βλέπει ότι το μεγαλύτερο ποσοστό που δίνεται επιστημονικά είναι να μην κληρονομηθεί. Και μου είπε αυτό που τρέμω πιο πολύ κι εγώ η ίδια: και αν αρρωστήσουν τα παιδιά, τα ανήψια μου; Δεν σου κρύβω ότι φοβάμαι πολύ. Άλλα εύχομαι αν είναι να τύχει σε κάποιον αυτή να είμαι εγώ, γιατί λόγο του προβλήματος που πέρασα δεν θα αποκτήσω παιδιά και είναι ανώτερο όλων τα παιδιά να έχουν την μητέρα τους δίπλα τους. Ρώτησα τον σύντροφο μου τι θα γινόταν αν τύχαινε σε μένα και μου έδωσε την πιο αναπάντεχη απάντηση που μπορούσε να δώσει: "θα ήμουν δίπλα σου.τι έκανε ο πατέρας σου άλλωστε;" Κάθε χρόνο λοιπόν, τέτοια μέρα, σκέφτομαι ένα πράγμα μόνο: το να μην είσαι ζωντανός, δεν σημαίνει ότι έχεις πεθάνει. Και εύχομαι αυτή η καταραμένη ασθένεια να είναι η επόμενη που θα βρει θεραπεία.