ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

μου λείπει ακόμα η πρωην μου. Υστερα απο 18 μήνες. Δεν με ενδιαφέρει καμία άλλη απο τότε. Ήτανε η πρώτη μου και μοναδική μου σχέση. Με άφησε μετά απο 9 χρόνια. Την αγαπώ ακόμα. Δεν έχω κατάθληψη ή κάτι τέτοιο. Όχι πια. Λειτουργώ, προχωράω. Αλλά νιώθω πως είναι μια ιστορία που κόπηκε στη μέση, χωρίς ποτέ να καταλάβω το γιατί. Δεν νιώθω την ανάγκη να γνωρίσω κάποια άλλη. Δεν νιώθω ανάγκη ούτε για σεξ. Πιο πολύ με στεναχωρεί το συναίσθημα, πως ο,τι πίστεψα δεν υπάρχει. Ήταν η μεγαλύτερη απογοήτευση της ζωής μου. Αναρωτιέμαι, πως μπορούν οι άνθρωποι να προχωρούν, να κάνουν καινούριες σχέσεις, να λένε τα ίδια λόγια σε άλλους ανθρώπους ξανά και ξανά. Νιώθω οτι έκλεισα σαν άνθρωπος, σαν γυναίκα. Οτι ουτε καν με ενδιαφέρει να προχωρήσω παρακάτω. Σαν να μην έχει νόημα πια. Σαν να τα έδωσα όλα σε εκείνη και να στέρεψα. Δεν πιστεύω στην αγάπη πια. Αυτό είναι το χειρότερο. Πως σκότωσε τον άνθρωπο που ήμουν. Πως με άλλαξε για πάντα. Πως τα βλέπω όλα με άλλα μάτια. Πως ποτέ δεν θα ξαναγίνω αυτή που ήμουν. Και μου άρεσε αυτό που ήμουν, γιατί είχα ελπίδα μέσα μου, αντί για κυνισμό.