ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Για χρόνια έψαχνα τι θέλω να κάνω στη ζωή μου, μέχρι που είπα θέλω να σπουδάσω χημικός. Και από τότε σκεφτόμουν ότι αν αποτύχω θα είμαι δυστυχισμένη. Φέτος όμως, την τελευταία χρονιά στο σχολείο, ένα βήμα πριν τη φοιτητική ζωή γνώρισα ανθρώπους που μου φαίνονταν αρκετά ευτυχισμένοι, αρκετά ικανοποιημένοι από τη ζωή τους. Πίστευα στα αλήθεια ότι η δουλειά που κάνουν ήταν πάντα το όνειρο τους. Όμως έμαθα αργότερα ότι δεν ήταν αυτός ο πρώτος τους στόχος. Και τότε ηρέμησα. Συνειδητοποίησα ότι δεν με τρομάζει τόσο η αποτυχία. Δεν έχει τόση σημασία να κάνουμε αυτό που αγαπάμε όσο να αγαπάμε αυτό που κάνουμε. Νομίζω ότι σε οτιδήποτε κάνουμε στη ζωή μας υπάρχουν λόγοι για να το αγαπάμε, σε καθετί υπάρχει κάτι καλό που να μας ευχαριστεί. Και έτσι έφτασαν οι μέρες των πανελληνίων με μηδενικό άγχος για μένα. Μπορεί να μην έχω ιδέα ποια θα είναι η δεύτερη επιλογή στο μηχανογραφικό μου αλλά νιώθω τόσο ήρεμη. Σαν να είμαι ήδη αρκετά ικανοποιημένη από τη ζωή μου, σαν να έχω ήδη κατακτήσει αυτό που θέλω. Περίεργο είμαι μόνο 18 χρονών. Αλλά όσοι λένε ότι από τις πανελλήνιες δεν κρίνεται η ζωή μας έχουν απόλυτο δίκιο.