ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σου γράφω…δεν ξέρω γιατί σου γράφω. Μάλλον είναι ένα γράμμα που δε θα σταλεί ποτέ αλλά ποιος ξέρει; Μπορεί η ζωή να τα φέρει κάπως και να το διαβάσεις ή μπορεί να νιώσεις με έναν συμπαντικό τρόπο – όπως αυτός που γνωριστήκαμε - αυτά που θέλω να ξέρεις. Αλλωστε η ζωή είναι παράξενη και δεν ξέρεις ποτέ τι σε περιμένει στην άλλη γωνία.Όταν ένιωσα ότι αρχισες να απομακρύνεσαι έτσι ξαφνικά, άρχισε να γιγαντώνεται ένας φόβος μέσα μου ότι θα διαλυθούμε. Και όταν μου ζήτησες χρόνο, ένιωσα ότι ο φόβος μου επιβεβαιώνεται και αντέδρασα ακραία. Δεν έδωσα καν χρόνο στον εαυτό μου, πολύ δε περισσότερο σε σένα. Ο πόνος, ο θυμός και η απογοήτευσή μου ήταν τέτοιος που τυφλώθηκα. Σου έστειλα πίσω τα δώρα σου γιατί δεν άντεχα να τα βλέπω, η θύμηση των στιγμών που είχαμε ζήσει μαζί ήταν αφόρητα για μένα. Τουλάχιστον τότε. Τώρα ξέρω ότι αντέδρασα υπερβολικά. Επρεπε να μας είχα δώσει χρόνο. Επρεπε να είχα φερθεί πιο ψύχραιμα. Όχι πως εσύ δεν έκανες λάθη. Με έσυρες σε έναν χορό συναισθημάτων σχεδόν με το ζόρι. Επέβαλλες την παρουσία μου στη ζωή σου. Σα σίφουνας με παρέσυρες σε έναν χορό έρωτα και ονείρου που με μάγεψε και με ζάλισε. Και μετά μου είπες ότι είσαι συναισθηματικά ανώριμος και θες χρόνο. Αυτό ήταν το δικό σου λάθος. Αφού γνωρίζεις τον εαυτό σου, έπρεπε να με προστατέψεις. Αλλά εδώ μιλάμε για τα δικά μου λάθη…Τώρα, δύο εβδομάδες μετά, είμαι πιο ψύχραιμη. Σε σκέφτομαι γλυκά και τρυφερά. Δε σου κρατώ κακία. Θέλω να σαι καλά. Θέλω να ανακαλύψεις ποιος είσαι και να διεκδικήσεις αυτό που σου αξίζει. Είσαι καλός άνθρωπος, ξεχωριστός. Ομορφος, μέσα και έξω σου. Μπορείς να κάνεις τους γύρω σου ευτυχισμένους. Ξέρω πως ό,τι ζήσαμε μαζί ήταν αληθινό. Ηταν ό,τι πιο αληθινό μπορούσα να έχω από σένα. Χαίρομαι που πήρα αυτό το κομμάτι σου. Κατά μια έννοια, με προστάτεψες από τον εαυτό σου. Δε με εξαπάτησες. Κατάλαβες ότι θα το έκανες και με απομάκρυνες. Σ ευχαριστώ γιαυτό.Σου ζητώ συγνώμη αν σε αδίκησα, όπου σε αδίκησα. Θα σε θυμάμαι πάντα σαν ξεχωριστό κομμάτι στη ζωή μου. Σ αγαπώ απελευθερωμένη πια από αγωνίες και ανασφάλειες και αφήνω τη ζωή να παίξει όπως αυτή θέλει. Η αγάπη άλλωστε δε χάνεται. Τα λέμε μωράκι μου… ή και όχι…