ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Για αυτήν την τόσο παρεξηγημένη και παραγνωρισμένη γενιά θέλω να μιλήσω. Κάτι σαν μικρό φόρο τιμής να καταθέσω, για όλους όσους έχουν πεθάνει, αλλά και για εκείνους που είναι ακόμη εδώ.Μεγάλες οι οικογένειες εκείνον τον καιρό, πάμφτωχες στην Ελλάδα. Το ψωμί ποτέ δεν ήταν αρκετό. Κι έτσι πολλοί πήραν τον δρόμο της ξενιτιάς με βαριά καρδιά, για τον εαυτό τους, αλλά και για εκείνους που θα έμεναν πίσω.Δύσκολες οι μέρες στα ξένα. Όλη τους η ζωή, δουλειά και σπίτι. Μερικοί από αυτούς δεν συνήθισαν ποτέ. Ζούσαν για εκείνον τον έναν μήνα του καλοκαιριού που περνούσαν στο χωριό στην πατρίδα. Παλεύανε για τα παιδιά τους, για ένα καλύτερο αύριο.Πάντοτε θα θυμάμαι τις Κυριακές..Εκείνες τις Κυριακές που μαζευόντουσαν συγγενείς και συγχωριανοί σε ένα σπίτι. Και μιλούσαν για λίγο για την δουλειά στο εργοστάσιο, για τους μισθούς, για το σπίτι που ξεκίνησαν να χτίζουν στο χωριό, να σπιτώσουν την μάνα και τα αδέρφια. Για την προίκα της αδερφής που επιτέλους μαζεύτηκε, για εκείνο το χωράφι που αγοράστηκε για τον μικρό αδερφό.Μαζεύανε και στέλνανε χρήματα για το χωριό, να φτιαχτεί ένα γήπεδο να παίζουν τα παιδιά. Μια καινούργια εκκλησία. Μια σχολική βιβλιοθήκη (σήμερα όλα έχουν ξεχαστεί, κανείς δεν θυμάται πια).Και μετά, ό,τι λεγότανε, άρχιζε με την λέξη: "θυμάσαι;". Ω, ναι, όλοι θυμόταν. Τους άκουγα, μικρό παιδί τότε, ξανά και ξανά. Ποτέ δεν τις βαρέθηκα αυτές τις ιστορίες. Όλες από την ζωή στο χωριό. Μιλούσαν, και ξαφνικά μύριζαν όλα Ελλάδα. Και νοσταλγία.Στο τέλος πίνανε σιωπηλοί το ούζο τους, μαζεύανε εμάς τα παιδιά και επιστρέφανε ο καθένας σπίτι του.Δεν ξέρανε πολλοί από αυτούς ούτε το όνομά τους να γράψουν. Από μικρά παιδιά στα βουνά με τα ζώα, στα χωράφια να μαζέψουν το βαμβάκι. Αλλά ξέρανε τι θα πει ξεριζωμός, τι θα πει Πατρίδα.Στην Γερμανία υπάρχουν σήμερα ελληνικά σχολεία. Αλλά κανείς δεν θυμάται πια. Κανείς δεν θυμάται εκείνους τους Έλληνες ("είμαστε αγράμματοι", λέγανε για τον εαυτό τους) που αγωνίστηκαν να δημιουργηθούν αυτά τα σχολεία. Μερικοί από αυτούς, φτάσανε μέχρι και απεργία πείνας να κάνουν (το γνωρίζει αυτό κανείς από εσάς;). Μέχρι που τα κατάφεραν.Ας μην ξεχνάμε την προσφορά αυτών των ανθρώπων. Κι ας παραδειγματίζονται οι σημερινοί Έλληνες που ζούνε έξω και δεν νοιώθουν καμιά υποχρέωση, καμιά ανάγκη να υποστηρίξουν την Ελλάδα της κρίσης. Και όχι μόνο, αλλά θεωρούνε πως όσα λεφτά και να βγάζουν είναι προσωπική τους υπόθεση και δεν αφορά κανέναν.