ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πάνε μήνες τώρα που έφυγα, γιατί δεν άντεχα άλλο... Να μην ονειρεύομαι, να μην ελπίζω σε τίποτα κ πουθενά. Να έχω κάνει ότι περνούσε από το χέρι μου ώστε να φτιάξω μια όμορφη ζωή και σε κάθε προσπάθεια να τρώω σφαλιάρα. Και επαγγελματικά και προσωπικά. Έτσι έβγαλα εισιτήριο χωρίς επιστροφή και ο Θεός βοηθός. Ομολογουμένως έχω σταθεί τυχερή από τη μέρα που έφυγα, γιατί και δουλειά βρήκα, και σε μια πανέμορφη χώρα είμαι και επιτέλους μετά από χρόνια μπορώ να σκεφτώ ότι το μέλλον μου ίσως να είναι καλύτερο από το παρελθόν. Με τι τίμημα όμως? Κάθε φορά που επικοινωνώ με Ελλάδα, όλοι μου λένε ότι τους λείπω... Και σε μένα δεν λείπουν νομίζουν; Δεν μου λείπει που μπορούσα να σηκώσω το τηλέφωνο και μια ώρα μετά να πίνουμε καφέ στο Θησείο; Η να πάμε βόλτα στην παραλιακή να πάρουμε θαλασσινό αεράκι σχολιάζοντας τα όσα συνέβαιναν στη ζωή μας; Η έστω, να πεταχτώ στα γρήγορα από το σπίτι του καθενός για μπυρίτσα κ σουβλάκια...; Γιατί να μην μπορούμε να ζήσουμε καλά στην όμορφη πατρίδα μας; Γιατί μας στερούν μια ζωή με αξιοπρέπεια; Ούτε καν οικογένεια δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε έτσι κ μείνουμε... Γιατί να μας αναγκάζουν να φεύγουμε και να αφήνουμε πίσω μας όλα όσα ζήσαμε, οικογένεια και φίλους και να πορευόμαστε μόνοι σε ένα άγνωστο μέρος; Γιατι;;;