ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ακόμα νιώθω τη παρουσία του, ακόμα δεν ξεπέρασα τον χωρισμό μας. Πάντα όταν ήμουν δίπλα του ένιωθα τόσο ασφαλής, ότι δεν θα μα πειραξει τίποτα και κανένας, και όταν με είχε στη αγκαλιά του χανόμουν σε σκέψεις μαζί του. Θυμάμαι, που με κοιτούσε επίμονα στα μάτια και όταν γυρνούσα να τον κοιτάξω, απλα μειδίαζε και με κοιτούσε πιο βαθιά στα μάτια, «τι;», «τίποτα, απλα σε αγαπάω», μου απαντούσε. Και κάπως έτσι περνούσαν οι μέρες μας, και άλλες μας έβρισκαν να μαλώνουμε μα στο τέλος πάντα αγκαλιά. Εκεί ήμουν ευτυχισμένη, ούτε στο σπίτι μου, ούτε πουθενά. Εκεί, χωμένη στη αγκαλιά του. Και όταν φεύγαμε, και τον έχανα από το οπτικό μου πεδίο, μου έλειπε σαν να είχα να τον δω μέρες. Κάθε φορά γυρνούσε σπίτι και μου έστελνε μήνυμα «μυρίζω παντού εσυ», και με έκανε χαρούμενη αυτό το μήνυμα, γιατί θα με ένιωθε κοντά του, μεχρι να εξασθενήσει το άρωμα τουλάχιστον. Ένα μήνα λοιπόν, πριν το καλοκαίρι μας, και είχαμε κάνει τόσα σχέδια, θα γεμίζαμε όσες μέρες δεν είμασταν μαζί όλο το χρόνο, αντέξαμε τόσο πολυ, και χωρίσαμε λίγο πριν το καλοκαίρι μας. Και πως αγάπη μου; Πως θα το περάσω; Όλα τα μέρη μου θυμίζουν εμάς. Γιατί έπρεπε να γίνει έτσι; Γιατί έπρεπε να φύγω από την αγκαλιά του; Αφού εκεί ένιωθα χαρούμενη.. γιατί θεε μου;